12 ชั่วโมงหลังจากนั้น - บทที่ 35

บทที่ 35: บทที่ 35 นักเล่นแร่แปรธาตุทองคำ

ผู้แปล: ข่าน

บรรณาธิการ: RED

วันพุธถัดมา Dongbo Construction และ Yurim Industries ซึ่งมีมูลค่าหุ้นละ 910,000 ดอลลาร์ เพิ่มขึ้น 28% และ 22% ตามลำดับในวันนี้ ฉันไม่ได้โลภและฉันก็ขายมันที่นี่

‘ขาย ขาย ขาย…’

แน่นอนว่ามันสามารถขึ้นไปได้ไกลกว่านี้ที่นี่ แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่โลภ

‘หุ้นประเด็นทางการเมืองร่วงลงอย่างน่าหัวเราะเมื่อการเลือกตั้งสิ้นสุดลง ฉากในโลกแฟนตาซีของพวกเขาที่เคยเป็นเวทย์มนตร์ได้พังทลายลงและกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงด้วยกันเหมือนได้กลับบ้านเมื่อราชาแห่งปีศาจตายแล้ว

“ในเวลานี้ หุ้นที่มีประเด็นทางการเมืองทั้งหมด รวมถึงหุ้นที่มีการเลือกตั้งนักการเมืองที่เกี่ยวข้องด้วย จะต้องดิ่งลงด้วย ง่ายต่อการค้นหาเมื่อคุณดูหุ้นประธานาธิบดีในอดีต แม้ว่าจะเป็นการผงาดขึ้น แต่ก็มีแนวโน้มที่จะทะยานขึ้นไปอีกเมื่อเขาหรือเธอขึ้นเป็นประธานาธิบดี แต่ในความเป็นจริง มันจบลงด้วยการล่มสลาย ไม่น่าแปลกใจเลย เดิมทีเป็นหุ้นที่สร้างจากคำพูดในการเลือกตั้ง เมื่อการเลือกตั้งจบลง ก็ต้องค้นหาที่ของมัน’

ตอนนี้ เรามีเวลาประมาณสามสัปดาห์ก่อนการลงคะแนนเสียง

“มันจะสั่นคลอนอีกครั้งก่อนและหลังการเลือกตั้ง แต่แล้วมันก็กลายเป็นสล็อตแมชชีนที่ชนะได้ยากจริงๆ คำตอบคืออย่าเล่นการพนันโดยคาดหวังต่ำ ก็ควรที่จะอยู่ห่างจากมันตอนนี้

[Sell order is completed.]

[Sell order is completed.]

[Sell order is completed.]

มีข้อความปรากฏขึ้นมาหลายชุด หลังจากขายหุ้นทั้งหมดแล้ว ผมก็ดูราคาหุ้นในมุมมองของคนที่ยืนดูอยู่ระยะหนึ่ง Dongbo Construction และ Yurim Industries ยังคงสั่นไหวราวกับว่าพวกเขากำลังจะแตะราคาจำกัดบน และ Endo Biologics ไม่คิดที่จะขยับจากราคาจำกัดต่ำ

“บางคนต้องมืดบอดด้วยความบ้าคลั่ง และบางคนต้องเต็มไปด้วยความโศกเศร้า”

‘แม้กระทั่งฉันที่เพิ่งถูกหลอกลวงนั้น ก็ยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย ใครชนะ หุ้นเหล่านั้นก็จะคืนกำไรทั้งหมดและหาที่นั่งหลังการเลือกตั้ง เป็นเวลาสี่ปีก่อนที่เวทมนตร์นั้นจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนไร้สาระ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็จะเกิดฉากสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่และการล่มสลายครั้งใหญ่เพียงเพราะมีคนใกล้ชิดกับใครบางคน

‘แล้วเจอกันใหม่อีกสี่ปีนะเพื่อน’

ฉันกล่าวคำอำลาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลบหัวข้อการเมืองออกไปโดยสิ้นเชิงเพื่อไม่ให้เห็นอีกต่อไป ฉันหันไปใช้ยอดเงินในบัญชีแทน จำนวนเงินทั้งหมดรวมถึงเครดิตเงินสดสูงถึง 2,200,000 ดอลลาร์ก่อนหน้านี้ แต่ก็ใกล้เคียงกับ 1,500,000 ดอลลาร์หลังจากไม่รวมเครดิตที่ใช้ไป 700,000 ดอลลาร์ พูดให้ถูกคือ 1,556,832 ดอลลาร์

ฉันมองไปรอบๆสำนักงาน ทุกคนยุ่งกับงานของพวกเขา ไม่มีใครมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกประหนึ่งได้ตีโฮมรัน ยกมือทั้งสองข้างขึ้น แล้วกำหมัดแน่น และเขย่าเบาๆ สักพัก แต่รุนแรงถึงสองครั้ง

‘ดี! 1,500,000 ดอลลาร์! 1,500,000 ดอลลาร์!’

‘มีกี่คนที่เคยฝากเงิน $1,500,000 หรือ $500,000 ในชีวิตของพวกเขา? ก็จะมีน้อยมาก ชาวเกาหลีส่วนใหญ่เสียชีวิตโดยมีทรัพย์สินไม่เกิน 300,000 ดอลลาร์ มีชนชั้นกลางจำนวนไม่น้อยที่มีทรัพย์สินเกิน 500,000 ดอลลาร์ แต่ส่วนใหญ่มีอพาร์ตเมนต์เพียงแห่งเดียว คงไม่มีใครมีเงินมากเท่ากับที่ผมทำตอนนี้’

‘ฉันคิดว่าจะไม่มีวันออกจากโคลนถล่มไปตลอดชีวิต นี่เป็นความจริงหรือความฝัน?

ฉันคิดว่าฉันกำลังเดินอยู่เหนือเมฆเล็กน้อย ฉันรู้สึกเหมือนฉันกลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุสีทอง

‘ตอนนี้ฉันรวยมากแล้ว’

“นาย. ฮันซังฮุน”

ตอนนั้นผู้ช่วยผู้จัดการจุงพาฉันกลับมาสู่ความเป็นจริง ฉันมองดูเขา

“ฉันส่งไฟล์ไปที่โปรแกรมส่งข้อความทางธุรกิจแล้ว วันนี้โปรดช่วยฉันด้วย”

ฉันพยักหน้าตอนนี้ ฉันกลับมาและเห็นจอมอนิเตอร์ ฉันรับไฟล์จากจุงและพยายามทำงาน อย่างไรก็ตาม เงิน 1,500,000 ดอลลาร์ส่องประกายบนหน้าจอที่ว่างเปล่าของฉัน ฉันไม่สามารถพิมพ์ได้ดี ฉันเอามือออกจากคีย์บอร์ดแล้วมองขึ้นไปบนเพดานบริษัทครู่หนึ่ง พูดตามตรง ดูเหมือนฉันจะสูญเสียแรงบันดาลใจในการทำงานไปแล้ว

‘ฉันไม่ได้ตรวจสอบเงินเดือนของฉันด้วยซ้ำ ฉันเคยตรวจสอบบัญชีทุกวันจ่ายเงินเดือนเป็นประจำ’

ตอนที่ฉันทำงานที่บริษัทภายใต้ความเครียดขั้นสุดขีด แม้แต่ความหวังเดียวที่ฉันมีตอนนี้ก็ดูไม่มีความหมายเลย ฉันเปิดลิ้นชักและหยิบจดหมายลาออกออกมา ฉันลังเลที่จะลาออกด้วยเหตุผลหลายประการ แต่ตอนนี้เงิน 1,500,000 ดอลลาร์อยู่ในบัญชีของฉันแล้ว ฉันไม่ต้องคิดอีกต่อไป

‘คงจะดีกว่าร้อยหรือพันเท่าในการรวบรวมข้อมูลในเวลานั้นและคิดว่าจะใช้ข่าว 12 Hours After ให้ดีขึ้นได้อย่างไร มันดีสำหรับบริษัทเพราะฉันไม่มีแรงบันดาลใจอยู่แล้ว ถึงเวลาที่ต้องเลิกแล้วจริงๆ’

ฉันคิดว่าจะไป Heo พร้อมกับจดหมายลาออก อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันพยายามทำเช่นนั้น ฉันก็นึกถึงสองหน้าขึ้นมา

‘โอ้ พ่อแม่ของฉัน….’

คิดถึงพ่อแม่ ตอนนี้คงมากเกินไปที่จะออกจากบริษัท ฉันเก็บจดหมายลาออกกลับเข้าไปในลิ้นชัก

——————–

วันนี้ฉันไม่มีการทำงานล่วงเวลา เมื่อถึงเวลา 5 โมงเย็น ฉันก็ออกจากบริษัททันที

จากนั้นชอยก็โบกมือมาที่ฉัน “เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

ฉันพยักหน้า. “ใช่!”

ฉันข้ามทางม้าลายไปยังสถานีรถไฟใต้ดินเหมือนเช่นเคย แทนที่จะเข้าไปฉันตัดสินใจเดินไปที่สถานีกังนัม ฉันอยากจะคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะพูดอะไรกับพ่อแม่ของฉัน และมันเป็นนิสัยของฉันที่จะเดินแบบนี้เล็กน้อยเมื่อฉันกำลังคิดอะไรบางอย่าง ฉันเดินช้าๆ ไปยังสถานีกังนัม ฉันเห็นโฆษณาล็อตโต้กะพริบอยู่ข้างๆ

‘ใช่นั่นคือสิ่งที่ฉันเห็น ฉันจะทำโปรโต… มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเป็นล็อตโต้’

ฉันจะลาออกจากบริษัทหลังจากถูกลอตเตอรี่ผ่านรายการ Life/Culture เพื่อว่าพ่อแม่ของฉันจะไม่แปลกใจ

‘ฉันอยากจะลาออกเมื่อถูกรางวัล Lotto และกำลังจะเริ่มต้นธุรกิจ’

ฉันบอกใบ้ให้พวกเขาโดยตั้งใจ แต่ฉันไม่สามารถรับหมายเลขที่ถูกรางวัลล็อตโต้ได้ ฉันคิดว่าฉันจะต้องลาออก ฉันมีเงิน 1,500,000 ดอลลาร์อยู่แล้ว ฉันจินตนาการถึงปฏิกิริยาของพ่อแม่เมื่อฉันประกาศลาออกได้ระยะหนึ่ง เมื่อพ่ออยู่ข้างฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เขาก็จะต้องผ่านมันไปได้

‘ถ้าคุณต้องการมันจริงๆ ก็ทำมันเลย’

ปัญหาอยู่ที่แม่ของฉัน แม่ของฉันซึ่งเป็นกังวล กังวล และกังวลเรื่องลูกๆ ของเธอมาโดยตลอด จะแปลกใจถ้าฉันบอกเธอว่าฉันลาออกจากบริษัท มันไม่ใช่สิ่งที่เธอจะเข้าใจ แต่เพื่อนแม่ฉันเคยคุยกับแม่ฉัน

‘ลูกชายของฉันตกงานมาหลายปีแล้ว’

‘ลูกสาวของฉันเรียนราชการมาสิบปีแล้ว’

พวกเขาเคยพูดแบบนี้ แม่ของฉันจึงดีใจและพอใจกับความจริงที่ว่าฉันได้งานทำ แม่ของฉันเคารพความตั้งใจของฉัน แต่เธอก็กังวลว่าฉันจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้

‘คุณจะทำอะไรหลังจากลาออกจากงานในโลกแบบนี้?’

จะเป็นอย่างไรถ้าฉันแสดงเงิน 1,500,000 ดอลลาร์ให้เธอดู? ถ้าฉันแสดงบัญชีธนาคารของฉัน เธอก็คงจะฟังฉัน เพราะเงิน 1,500,000 ดอลลาร์ไม่ใช่เงินเพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เธออาจพูดว่า ‘ไม่ว่าคุณจะทำเงินได้มากแค่ไหน นี่ไม่ใช่ความบังเอิญใช่ไหม? การทำงานในบริษัทดีที่สุดไม่ใช่หรือ?

จากมุมมองของพ่อแม่ มันจะเป็นการตอบสนองตามธรรมชาติ ฉันเคยฟังคนที่ทำเงินได้มากมายจากหุ้นและ Bitcoin อย่างง่ายดาย แต่คนเหล่านั้นมักจะลงเอยด้วยการสูญเสียเงินทั้งหมดเมื่อฉันฟังเรื่องราวของพวกเขาในไม่กี่ปีต่อมา เป็นเพราะผู้ที่หาเงินง่ายๆ จากการพนันไม่สามารถลืมรสชาติได้ และลงเอยด้วยการเล่นการพนันไป

‘มาไวไปไว. ผู้ที่อยู่กินดีมาทั้งชีวิตเหมือนพ่อแม่ของฉันย่อมรู้ดี พวกเขามีอายุยืนยาวกว่าฉันมาก และพวกเขาก็พบเห็นกรณีเช่นนี้มานับไม่ถ้วน

‘แต่ฉัน… มันไม่ใช่ความบังเอิญชั่วคราว’

แน่นอนว่าฉันห่างไกลจากความบังเอิญชั่วคราวเช่นนี้ เมื่อพิจารณาว่าฉันได้รับเงิน 1,500,000 ดอลลาร์ได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากการให้เหตุผลอย่างมีเหตุผลผ่านข้อมูลจาก 12 Hours After ครั้งแรกผ่านบริษัทหลักทรัพย์ Yuhwan ครั้งที่สองเกี่ยวกับการซื้อกิจการของ Jiwoo Entertainment และประการที่สามคือประเด็นทางการเมือง

‘เงินของฉันจะพองตัวขึ้นอย่างสมเหตุสมผล พ่อแม่ของฉันคิดว่าแม้เงิน 1,500,000 ดอลลาร์นี้จะหมดไปเหมือนฟองสบู่ในวันพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น 1,500,000 ดอลลาร์จะเป็น 15,000,000 ดอลลาร์และ 150,000,000 ดอลลาร์ในอีกไม่กี่เดือนหรือหลายปี แต่เพื่อที่จะโน้มน้าวพวกเขา ฉันต้องให้พวกเขารู้เกี่ยวกับ 12 Hours After’

‘ถ้าอย่างนั้น ฉันจะแสดงให้พวกเขาเห็น 12 ชั่วโมงหลังจากนั้นเลยไหม?’

‘ฉันไม่คิดอย่างนั้น 12 Hours After เปรียบเสมือนโลกนาร์เนียที่อยู่นอกตู้เสื้อผ้า ดังนั้นการแจ้งให้พ่อแม่ทราบจึงเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับฉัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพ่อแม่ของฉัน แต่การประกาศการมีอยู่ของ 12 Hours After ในตอนนี้ก็คงเป็นอันตราย จะต้องเก็บเป็นความลับเท่านั้น มันเป็นความลับของฉันเอง

แม้ว่าฉันจะคิดเช่นนั้นในใจฉันก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

‘ฉันไม่รู้. สุดสัปดาห์นี้ไปบ้านพ่อแม่กันเถอะ พูดคุยเรื่องนี้ต่อหน้าและบอกว่าฉันจะเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง แล้วผมจะตอบสนองต่อสถานการณ์ มีเงินอยู่ 1,500,000 ดอลลาร์ และฉันจะไม่มีปัญหาใหญ่กับพ่อแม่ของฉัน’

ฉันก็ได้ข้อสรุปเช่นนั้น หลังจากพูดจบฉันก็มาถึงสี่แยกสถานีกังนัม มีคนนับไม่ถ้วนเข้าออกที่สี่แยกสถานีกังนัม

‘ฉันเคยได้ยินจากใครบางคนมาก่อนว่าหากพวกเขามีมากกว่า 1,000,000 ดอลลาร์ โลกก็แสดงความสนใจในตัวพวกเขา และหากพวกเขามีมากกว่า 10,000,000 ดอลลาร์ พวกเขาจะรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างกำลังดำเนินการเพื่อตัวเอง ฉันยังไม่คิดอย่างนั้น

‘ฉันไม่ได้ใช้เงินสักบาทเดียว แม้ว่าฉันจะมีเงิน 1,500,000 ดอลลาร์ก็ตาม’

ฉันมองดูถนนอยู่ครู่หนึ่ง มีรถยนต์ต่างประเทศหลายยี่ห้ออยู่บนถนน ตอนที่ฉันยังเป็นนักเรียนมัธยมปลาย ฉันอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบท ผู้ผลิตรถยนต์สัญชาติเยอรมันสามราย เช่น Mercedes Benz, BMW และ Audi นั้นหายากมาก แต่ในย่านกังนัมนี้ ไม่มีใครสนใจพวกเขาเลย มันเป็นเรื่องธรรมดามาก Lamborghini และ Porsche ตัวเตี้ยกลับกลายเป็นสิ่งที่สังเกตเห็นได้ชัดเจนแทน ตอนนี้ฉันเห็นบางอย่างบนท้องถนนแล้ว ลัมโบร์กีนีสีเหลือง พอร์ชสีดำ ฉันกำลังดูพวกเขาอยู่และก็คิดขึ้นมา

‘เท่าไหร่?’

จากนั้นฉันก็แปลกใจตัวเองที่มีความคิดเช่นนั้น

‘ฉันจะพูดอะไรดีฮันซังฮุน? คุณรวยจริงๆ’

ถ้าเป็นสมัยก่อน ผมจะมองดูรถเหล่านั้นด้วยความคิดว่า ‘เขาเป็นใคร ขับรถคันนั้น? เขาอาจจะเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวแชโบล’

ฉันอิจฉา ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังคิดว่ามันมากแค่ไหน นี่ดูเหมือนจะเป็นพลังของ $1,500,000 ในบัญชี อีกไม่นานโลกก็จะสนใจฉัน และอีกไม่นานโลกก็จะสนใจฉัน

‘เอาล่ะ เอาละ เรามาสร้างรายได้เพิ่มจนถึงตอนนั้นกันเถอะ’

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยคิดแบบนั้นเพื่อบอกว่าฉันจะไปบ้านพ่อแม่ในช่วงสุดสัปดาห์ ตอนนั้นฉันได้รับโทรศัพท์จากแม่!

ฉันกดโทรศัพท์ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “เอ่อ แม่ครับ ผมกำลังจะโทรหาคุณครับ”

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

“ไม่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันจะกลับบ้านสุดสัปดาห์นี้”

“จริงหรือ? แน่นอน.”

“คุณโทรมาเรื่องอะไร? ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ ที่บ้านไม่มีอะไรผิดปกติ มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันมีเรื่องดีๆจะเล่าให้ฟัง”

เรื่องราวที่ดี? ฉันเริ่มสนใจและฉันก็ฟังแม่ของฉัน