12 ชั่วโมงหลังจากนั้น - บทที่ 47

บทที่ 47: บทที่ 47 GE ตอนที่ 2

ผู้แปล: ข่าน

บรรณาธิการ: RED

“คุณจะให้คำเชิญฉันไหม”

ฉันให้นามบัตรเขาไป เขาหยิบอะไรบางอย่างออกจากเสื้อคลุมของเขา ดูเหมือนลำแสงเลเซอร์ที่อาจารย์ของสถาบันการศึกษาเอกชนใช้ เขามองดูนามบัตรแล้วพูดโดยชี้ไปที่ทางเดินที่ผู้อำนวยการชินอยู่ “ทางนี้ กรุณาเข้าไปข้างใน”

ดูเหมือนว่านามบัตรจะไม่ถูกส่งคืน ฉันปัดผ่านเขาไป ฉันไม่รู้จากระยะไกล แต่เมื่อมองดูเขาอย่างใกล้ชิด ฉันพบว่าเขามีกล้ามเนื้อจริงๆ นอกจากนี้ยังมีรอยสักรูปปีศาจที่ด้านหลังคอด้วย

‘มันเหมือนกับปีศาจที่เฝ้าประตูนรก’

ฉันเดินผ่านเขาและมุ่งหน้าไปยังทางเดินด้านใน ด้านหน้าทางเดินโค้ง คราวนี้มีความงามราวกับนางฟ้า

“ยินดีต้อนรับครับท่าน”

ฉันคิดว่าเธออายุน้อยกว่าฉันเล็กน้อย ในวัยยี่สิบกลางๆ ผมของเธอถูกรวบไว้อย่างสวยงามเหมือนกับแอร์โฮสเตส ทำให้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอดูเล็กลง ลักษณะของเธอชัดเจนมากจนเธอดูอวดดี เธอมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “โอ้ คุณมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหรอ? อยากจะมาทางนี้มั้ย?”

เธอพูดจาเป็นมิตรเหมือนแอร์โฮสเตส บางทีพวกเขาอาจจ้างแอร์โฮสเตสตัวจริงมาระยะหนึ่งแล้ว ฉันเข้าหาเธอ เธอหยิบกล่องดำขึ้นมาด้านหลังแล้วพูดว่า “สมาชิก Garden Envy ทุกคนใช้ชื่อเล่น หากคุณไว้วางใจซึ่งกันและกัน คุณสามารถใช้ชื่อจริงของคุณในที่ส่วนตัวได้ อย่างไรก็ตาม ทุกคนในการประชุมต้องใช้ชื่อเล่นของตนเอง ดังนั้นคุณต้องตัดสินใจเลือกชื่อเล่นของคุณ คุณต้องการใช้อะไร”

‘ชื่อเล่น?’ ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกล่องดำแล้วถือไว้ในมือแล้วจ้องมองมาที่ฉัน ฉันคิดว่าฉันควรตัดสินใจเลือกชื่อเล่นของฉัน

‘ฉันจะใช้อะไร?’ ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะกังวล ฉันตั้งชื่อเล่นตามปกติให้เธอ “ดูรอส” Duros เป็นชื่อของมังกรในเกม Duros De Eternal

“คุณคือดูรอส” เธอคลิกปุ่มโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว มันเหมือนกับว่าเธอกำลังเขียน Duros เธอพูดจบแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน “เอาอันนี้”

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือ Nebula S9 มันเป็นรุ่นเดียวกับที่ผมใช้ ผ่านไปเพียงสามเดือนนับตั้งแต่มันออกมา

“จากนี้ไป โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของ Duros ได้รับการดัดแปลงให้ใช้งานไม่ได้เหมือนโทรศัพท์มือถือทั่วไป และคุณสามารถรับข้อมูลด้วย Wi-Fi เท่านั้น หากมองเข้าไปข้างในมีแอปที่ไม่สามารถติดตั้งในตลาดปกติได้ คุณสามารถแบ่งปันข้อมูลของคุณได้ที่นี่”

‘เธอให้ฉันสิ่งนี้เหรอ?’ เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจเล็กน้อย เนื่องจากอุปกรณ์ดังกล่าวมีราคามากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์เล็กน้อย ‘และนี่ไม่ใช่ห้องอ่านหนังสือปกติด้วย ปกติแล้วพวกเขาต้องการรับเงิน แต่… มันให้เงินที่นี่..’

การให้โทรศัพท์มือถือมูลค่าหนึ่งพันดอลลาร์หมายความว่าพวกเขามั่นใจว่าจะฉ้อโกงเงินมากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์จากห้องสนทนา ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทันที จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงชี้เข้าไปในประตูแล้วพูดว่า “ได้โปรดเข้าไปข้างใน”

ฉันเปิดประตูโดยถือโทรศัพท์มือถือ ฉันได้ยินเสียงดนตรีคลาสสิกที่คุ้นเคย ฉันกลัวมาก

‘มันจะกันเสียงได้ดีขนาดนั้นได้ยังไง’

เมื่อสักครู่นี้ ฉันไม่รู้ว่ามีเพลงมาจากข้างใน เมื่อเดินเข้าไปอีกจะพบห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่อยู่ข้างใน ห้องจัดเลี้ยงงานแต่งงาน มีคำว่า “เช่า” อยู่ข้างนอกแน่นอน แต่ไฟค่อนข้างสว่าง ข้างใน บริกรกำลังเดินทางไปรอบๆ โดยถือเครื่องดื่มและอาหารต่างๆ ไปที่โต๊ะ

ด้านหนึ่งมีบาร์ที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ด้วยวิธีนี้ มันดูเหมือนเป็นชมรมสังคมที่เรียบง่าย ฉันมองไปที่ผู้คนที่ดูเหมือนจะเข้าร่วม มีคนประมาณสิบคนที่นี่ แยกจากกัน แต่ก็มีคนรู้จักและทักทายกัน

“คุณเป็นอย่างไรบ้างผู้อำนวยการชิน”

“ผู้อำนวยการคัง ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?”

ผู้อำนวยการชินเป็นคนเดียวที่ฉันรู้จักภูมิหลัง ฉันเข้าไปหาเขาเล็กน้อยแล้วฟังสิ่งที่พวกเขาพูด

“โอ้ ฉันถูกขอให้มาที่นี่จากประเทศจีนเมื่อเร็ว ๆ นี้ ดังนั้น… ฉันจะกลับไปกลับมาที่จีน”

“จีน?”

“ใช่ ฉันไม่อยากไป แต่พวกเขาโทรหาฉันตลอดเวลาโดยได้รับค่าตอบแทนสูง ฉันแน่ใจว่าเงินในจีนช่วงนี้เยอะมาก ฉันเลยนั่งเครื่องบินทุกสุดสัปดาห์ ฉันออกจากโรงพยาบาลไปหาผู้ช่วยผู้อำนวยการ”

“คุณทำเงินได้เท่าไหร่ระหว่างเดินทางไปมา?”

“วันนี้พวกเขาให้ฉันประมาณสามพัน”

“อ้อเข้าใจแล้ว. คุณพัฒนาภาษาจีนของคุณไปบ้างแล้วหรือยัง?”

“ไม่ไม่. ฉันพูดภาษาจีนไม่ค่อยได้ พวกเขากำลังมองหาหมอชาวเกาหลี และพวกเขาก็ชอบพูดภาษาเกาหลีมากกว่า หลังจากดูละครเกาหลี พวกเขาขอให้ฉันทำศัลยกรรมแบบเดียวกับดาราเกาหลี เราไม่เข้าใจกัน และฉันพูดภาษาเกาหลีโดยตั้งใจ นายหน้าชอบมันมากกว่า การสื่อสารกระทำโดยล่าม”

“ฮ่าฮ่า ฉันเห็นแล้ว”

คนที่คุยดูเหมือนเป็นศัลยแพทย์พลาสติก แม้ว่าจะเป็นชมรมลับแต่พวกเขาก็รู้จักงานและนามสกุลของกันและกัน มันมีแง่มุมที่ธรรมดา

‘ทำไมพวกเขาถึงตั้งชื่อเล่นให้ฉันล่ะ?’

ฉันนั่งคนเดียวข้างทางเดินแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีแอปที่จำเป็นเพียงแอปเดียวในโทรศัพท์มือถือ

“ความอิจฉาในสวน”

เมื่อฉันเข้าถึงมัน ก็มีแอปพลิเคชั่นแชททั่วไปปรากฏขึ้นมา ข้อแตกต่างคือห้องสนทนาได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว ข้อความล่าสุดคือ ‘นาย.. Duros อยู่ในห้องสนทนา

ฉันคิดว่าฉันเป็นสมาชิกใหม่ล่าสุด ฉันเห็นจำนวนคนในนั้น: แปดสิบสองคน ฉันไม่แน่ใจว่ามันมากเกินไปหรือน้อยเกินไป

‘ว่าแต่ทำไมพวกเขาถึงให้มือถือฉันล่ะ? หากพวกเขาเพิ่งติดตั้งแอปพลิเคชันบนโทรศัพท์ของฉัน… อา…

‘ลองคิดดูสิฉันรู้ว่ามีความเสี่ยงที่จะถูกแฮ็ก โดยเฉพาะถ้าเป็นแอพที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เนื่องจากฉันมีเงินมากกว่า 10,000,000 ดอลลาร์เพื่อใช้งานผ่านโทรศัพท์มือถือ ฉันจึงไม่สามารถติดตั้งแอปนี้บนโทรศัพท์มือถือได้

‘พวกเขากำลังให้โทรศัพท์มือถือใหม่แก่ฉัน ก็ไม่ต้องใส่ข้อมูลส่วนตัวใดๆ…เพราะว่าไว้ใจกันไม่ได้ พวกเขาสร้างอุปกรณ์แบบนี้ขึ้นมาเหรอ? นั่นเป็นความคิดที่สมเหตุสมผล ใครคือผู้วางแผนเรื่องทั้งหมดนี้?

——

เมื่อถึงเวลา 19.00 น. ตามเวลานัด คนเริ่มเข้ามาทีละหรือสองคน นับตามสายตามีคนประมาณห้าสิบถึงหกสิบคน บางคนมาสายนิดหน่อยและดูเหมือนจะไม่มีสำนึกในหน้าที่เลย ฉันอยู่ไกลจากพวกเขาและเฝ้าดูพวกเขา โดยรวมแล้วพวกเขาดูเหมือนอายุสามสิบปลายถึงสี่สิบปลายๆ ไม่มีใครอายุน้อยเท่าฉัน

‘คนในวัยสามสิบและสี่สิบเป็นสมาชิกหลัก ในความเป็นจริงแล้ว คนในวัยสี่สิบมีความโดดเด่นใช่ไหม’

ฉันรู้สึกได้ถึงความห่างไกลด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันเฝ้าดูพวกเขา เว้นจากพวกเขาเล็กน้อย พวกเขาทักทายกัน ดื่มค็อกเทลที่บาร์แล้วดื่ม ในหมู่พวกเขา ฉันมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

‘เขาคือใคร…?’ ฉันแน่ใจว่าเป็นผู้ชายที่ฉันเคยเห็นในละครประวัติศาสตร์ เมื่อพระราชาตรัส นักแสดงชายวัยกลางคนก็ร้องออกมาว่า “ฝ่าบาท ข้าพระองค์รู้สึกเป็นเกียรติ!”

เขาเป็นผู้ช่วยนักแสดง แต่ฉันรู้จักหน้าเขาดี

‘นี่ดูเหมือนคลับทางสังคมปกติมาก…’ แต่แล้วก็มีใครบางคนเดินเข้ามาหาฉัน

“คุณเป็นอย่างไร?” ผู้ชาย. น่าแปลกที่เขาอายุยี่สิบปลายๆ ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย ดวงตาของเขาใหญ่และแหลมคม จมูกโด่งใหญ่

“ยินดีที่ได้รู้จัก. ฉันชื่อไคจิ ชื่อเล่นของคุณ?”

‘ไคจิ? เขาได้มันมาจากการ์ตูนญี่ปุ่น”

ฉันคิดว่าเขาเป็นเหมือนไคจิ ฉันตอบว่า “ฉันชื่อดูรอส ยินดีที่ได้รู้จัก.”

มันน่าอายเล็กน้อยที่จะพูดชื่อเล่น

“ฉันคิดว่าคุณมาที่นี่เป็นครั้งแรก คุณอายุเท่าไร?”

“29”

“อ้อเข้าใจแล้ว. ฉันอายุ 28 ฉันได้รับเชิญให้มาที่นี่ แต่ไม่มีใครอายุเท่าฉันเลย ฉันคิดว่าฉันไม่ควรมาประชุม แต่ในที่สุดก็มีคนที่มีอายุพอๆ กันจนทุกวันนี้”

เขาอายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี ฉันอยากอยู่คนเดียวแต่ฉันมีเพื่อนร่วมงาน ฉันพยักหน้า.

“โอ้. ยินดีที่ได้รู้จัก. ฉันไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะนี่เป็นครั้งแรกของฉัน คุณอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?”

“ฉันอยู่ในสัปดาห์ที่สามของฉัน ฉันก็ยังไม่คุ้นเคยเหมือนกัน”

คนนี้ก็อายุไม่มากเช่นกัน แต่ฉันถามเขาเพราะเขาอยู่ที่นี่มากกว่าฉันสองสัปดาห์แล้ว “พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ที่นี่? วัตถุประสงค์ของการประชุมคืออะไร? พวกเขาแบ่งปันข้อมูลอย่างไร”

“เอ่อ คือ…”

ในขณะที่ไคจิกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็มีคนขึ้นมาที่แท่น “คุณเป็นยังไงบ้าง สมาชิก Garden Envy!” เขาดูเหมือนผู้ชายในวัยสี่สิบต้นๆ

“ยินดีต้อนรับผู้คนใหม่ในวันนี้ นี่คือความอิจฉาในสวน เป็นที่ที่นักลงทุนแบ่งปันข้อมูลและแลกเปลี่ยน”

ฉันมองดูเขาและสงสัยว่า ‘เขาเป็นเจ้าภาพการประชุมครั้งนี้หรือไม่’

“ฉันจะใส่หัวข้อที่เหมาะสมสำหรับพวกคุณที่อยู่ที่นี่ในวันนี้”

ทันทีที่เขาพูดเสร็จก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นในการประชุม

พวกเขาทั้งหมดหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ฉันยังหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่มาด้วย ในใบสมัครที่ฉันไม่คุ้นเคย มีการเขียนสามหัวข้อของสัปดาห์นี้

[Sept. 5 – Could there be more than ten million tickets for the zombie movie, Train To Seoul? – Future Media.]

[Sept. 8 – Asthma Therapy Effect scheduled to be announced by the San Francisco Society – Jinyoung Pharmaceutical.]

[Sept. 9 – Who will Incheon Airport Duty-Free shops go to – Baekje Hotel, Xian Tourism, Elder DF, Shinyoung Department Store, etc?]

ชายบนโพเดียมเดินลงมาจากสถานที่นั้นโดยทิ้งคำพูดไว้เบื้องหลัง “เชิญสนุกกับงานปาร์ตี้วันนี้”

ไคจิมองดูโทรศัพท์มือถือแล้วพึมพำว่า “วันนี้เรามีสามคำถาม”

‘สามคำถาม.. นี่ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาเลือกหุ้นที่จะขึ้นและบอกคำตอบที่จะดึงดูด เช่นเดียวกับห้องอ่านหุ้นอื่นๆ คนรวยเต็มไปด้วยความสงสัย’

‘ในห้องอ่านหุ้นอื่นๆ พวกเขามักจะฝากข้อความไว้ว่า “ซื้อหุ้น” มันกำลังจะขึ้น ซื้อหุ้นบี มันทะยานขึ้น” อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาเห็นข้อความ พวกเขาก็ต้องสงสัยอย่างแน่นอน “นี่ไม่ใช่ความพยายามที่จะขายหุ้นของเขาออกเหรอ?”

ในทางกลับกัน หากพวกเขาหยิบยกหัวข้อขึ้นมาและปล่อยให้พวกเขาพูดคุย พวกเขาจะคิดเกี่ยวกับมันและตัดสินใจว่าจะซื้อมันหรือไม่ นี่จะดีกว่ามาก’

ฉันถามไคจิว่า “คุณมักจะโยนหัวข้อนี้ออกไปแบบนี้หรือเปล่า?”

“เราไม่ได้คาดหวังอะไรขึ้นหรือลง แต่เราพยายามรวบรวมข้อมูลเช่นนี้”

ฉันดูสิ่งที่คนอื่นพูดถึง หัวข้อสนทนาถูกเปลี่ยนมาเป็นเรื่องหุ้นอย่างรวดเร็ว

“หมอจาง คุณรู้จักยาตัวใหม่นี้มากไหม”

“ปอดไม่ใช่ความสามารถพิเศษของฉัน… รุ่นน้องคนหนึ่งของฉันทำงานให้กับจินยองฟาร์มาซูติคอล ฉันจะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ฉันตัดบทสนทนาออกไป ฉันคิดว่าถ้าไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในการสนทนา ฉันคงไม่ได้รับประโยชน์

“ฉันคิดว่าดิวตี้ฟรีที่สนามบินอินชอนนั้นใหญ่กว่าจินยองฟาร์มาซูติคอลเสียอีก พวกเขาสามารถสร้างรายได้หลายร้อยล้านดอลลาร์หากผ่าน ฉันมั่นใจว่านักลงทุนสถาบันก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เช่นกัน”

“มันเหมือนจะดูดหลอดเข้าไปและดูดขึ้นมาได้หลายปี… ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี?”

“คุณต้องติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐ”

“มีคณะกรรมการคัดกรองสิทธิบัตรสำหรับร้านค้าปลอดภาษีที่กรมศุลกากรเกาหลี และพวกเขาจะตัดสินใจที่นั่น แต่ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกวันนี้เจ้าหน้าที่ยังไม่เปิดปากง่ายๆ”

‘คณะกรรมการคัดกรองสิทธิบัตรสำหรับร้านค้าปลอดภาษีที่กรมศุลกากรเกาหลี’ ฉันจำชื่อได้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีข้อมูลที่แม่นยำกว่านี้

ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแนวโน้มจะชั่งน้ำหนักตัวเองมากกว่าฉัน พูดด้วยอาการตัวสั่น “เพราะฉะนั้น เจ้าหน้าที่ของรัฐจึงเข้มงวดเกินไปภายใต้การบริหารชุดนี้ พวกเขากำลังไว้ชีวิตตัวเอง เอนซี่ คุณมีข้อมูลอะไรบ้าง? คุณบอกว่าแฟนของคุณเป็นรองผู้อำนวยการ”

ชายร่างสูงชื่อเอนซีพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ฉันจะถามเธอให้รู้เรื่อง”

“หากคุณได้รับข้อมูลใด ๆ โปรดติดต่อฉันก่อน ฉันจะจ่ายเงินให้คุณสำหรับข้อมูล”

“ครับ แม่ของโดจุน”

ฉันรู้ว่าบางคนจะได้รับคำตอบสำหรับคำถามนี้ แต่พวกเขาจะไม่พูดที่นี่

‘พวกเขาจะพูดหลังจากซื้อหุ้นแล้ว

‘ถ้ามีข้อมูลแน่ชัดก็จะซื้อหุ้นก่อน’ จากนั้นพวกเขาจำเป็นต้องเปิดเผยข้อมูลเพื่อให้สามารถทำกำไรได้สูงสุด สถานที่เผยแพร่ข้อมูลคือแอปพลิเคชัน

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ขึ้นมา ยังไม่มีการสนทนาเกี่ยวกับการสมัคร

‘การประชุมครั้งนี้เป็น… แค่… แฟนตาซี?”

ในขณะนั้น ไคจิที่อยู่ข้างๆ ฉันเดินเข้ามาหาฉันแล้วถามว่า “คุณคิดอย่างไร? แหล่งที่มาที่พวกเขาให้เราที่นี่ก็ไม่เลว มันมักจะเชื่อมโยงกับรายได้ที่แท้จริง”

แต่แล้วเขาก็ลดเสียงลงและเพิ่มคำว่า “แต่ไม่มีการแบ่งปันข้อมูลที่แท้จริง เป็นสถานที่ที่พวกเขาสามารถเปรียบเทียบเงินกันและพูดสิ่งที่ไร้ประโยชน์ได้ บางครั้งพวกเขาก็เล่าเรื่องจริง แต่… นั่นเป็นเพียงไม่กี่ครั้ง การแลกเปลี่ยนข้อมูลที่เป็นประโยชน์จะดำเนินการในแอปพลิเคชันในภายหลังเมื่อตลาดเปิด”

ฉันถูก. ฉันถามเขาถึงสิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุด “ ใครเป็นคนสร้างการประชุมนี้”

“อ้าว ยังไม่ได้เจอเขาเลยเหรอ?”

“เลขที่.”

ไคจิชี้ไปที่มุมหนึ่งของการประชุม “ผู้ชายคนนั้น มาสเตอร์ที”

ฉันหันสายตาไปทางนั้น…