แฝดน่ารัก: แม่ของฉันเป็นหมอมหัศจรรย์สุดเจ๋ง! - บทที่ 440

บทที่ 440: จอมทรราชหญิงในเมืองหลวง

นักแปล: Dragon Boat Translation บรรณาธิการ: Dragon Boat Translation

ด้วยการดึงและสะบัด ร่างของหวางซีหยิงก็ลงจอดตรงหน้าเธออย่างมั่นคง

ทันใดนั้น หวางซีหยิงก็ลืมตาขึ้นและพบกับใบหน้าที่สวยงามซึ่งสดใสราวกับดอกชบา

ดวงตาของเธอเบิกกว้างยิ่งขึ้น

สวยจังเลย…!

นางคิดว่า Gu Lingxue และน้องสาวของเธอ Wang Siyu สวยพอแล้ว แต่นางไม่คาดคิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนในโลกสวยกว่าพวกเธออีก

จริงๆแล้วมันไม่ใช่แค่สวยขึ้นเท่านั้น แต่มันเหมือนการเปรียบเทียบกลางวันกับกลางคืนเลยล่ะ!

ในชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของ Gu Qingluan และลืมสถานการณ์ของตนเองไป

Gu Qingluan ขมวดคิ้วขณะที่เธอมองไปที่ใบหน้าเปื้อนเลือดตรงหน้าของเธอ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ในขณะนี้ ขณะที่จิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของนางเข้าสู่ตัว นางบังเอิญเห็นหญิงสาวได้รับบาดเจ็บจากวิญญาณจิ้งจอกมายา และบาดแผลนั้นรุนแรงกว่าที่นางจินตนาการไว้

เด็กน้อยที่ดีคนนี้หากไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องอาจทิ้งรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดไว้ในอนาคต

หวางซีหยิงสังเกตเห็นแววตาของเธอและรู้สึกตัวขึ้นมาทันใด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าใบหน้าของเธอถูกจิ้งจอกวิญญาณมายาข่วน เธอตกใจกลัวทันทีและก้มศีรษะลง ปิดหน้าด้วยมือทั้งสองข้าง

“อย่าปิดแผล ถ้าไม่อยากให้เป็นแผลเป็น ให้รีบใช้ยา”

เธอหยิบขวดยาขี้ผึ้งดอกชบาออกมาแล้วทำท่าให้เธอเอามือลง

หวางซีหยิงที่ปกติแล้วจะเคยถูกตามใจที่บ้านและได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงเผด็จการในเมืองหลวงไม่เคยกลัวใครเลย!

โอ้ไม่ เธอเกรงกลัวคนคนหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้น จักรพรรดิก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย แม้แต่ผู้หญิงที่สวยงามอย่างเหลือเชื่อคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ เพียงแค่สบตาก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง เธออดไม่ได้ที่จะวางมือลง

หลังจากวางมือลง เธอก็รู้ว่าตัวเองเชื่อฟัง และมีความคิดแปลกๆ ผุดขึ้นมาในใจ

เธอบอกกับตัวเองว่านั่นเป็นเพราะอีกฝ่ายช่วยชีวิตเธอไว้ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เชื่อฟังขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ยอมให้ Gu Qingluan ทายาให้เธอ แต่กลับรีบวิ่งไปหาทหารยามของตระกูล Wang ที่นอนอยู่บนพื้น

“ลุงวู เกิดอะไรขึ้นกับคุณ อย่าตายนะ!”

หวางซีอิงรีบวิ่งไปหาชายวัยสามสิบกว่าๆ น้ำตาไหลนองหน้า

Gu Qingluan ยกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เธอรู้ได้ว่าคนเหล่านี้เป็นยามของเด็กหญิงตัวน้อย แต่เธอไม่คาดคิดว่าความกังวลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเด็กหญิงไม่ใช่ใบหน้าของเธอเอง แต่เป็นชีวิตของยามของเธอ

Gu Qingluan เดินเข้ามาและพูดว่า “เขาถูกพิษจากฟันของจิ้งจอกวิญญาณมายา ส่งพิลี่นี้ให้เขา”

หวางซีหยิงหันไปมองยาเม็ดสีเขียวที่ส่งให้เธอและถามว่า “นี่คืออะไร”

เธอจึงดมดูและพบว่ามันมีกลิ่นแปลกๆ

“ยาล้างพิษ”

หวางซีหยิงสูดหายใจแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณ”

เธอรับยาเม็ดและป้อนให้หวางอู่

Gu Qingluan ไปช่วยคนอื่นๆ

มีคนอยู่แปดคนบนพื้น คนหนึ่งสวมชุดสีแดง นอกจากคนที่หวางซีหยิงเรียกว่าลุงอู่แล้ว ยังมีอีกหกคนที่แต่งตัวคล้ายกัน

ผู้เสียชีวิต 2 ราย เหลืออีก 4 รายที่ยังหายใจอยู่แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

Gu Qingluan ทำการปฐมพยาบาลอย่างชำนาญ

หลังจากป้อนยาให้หวางอู่แล้ว หวางซื่ออิงก็เฝ้าดูเขาอย่างกระวนกระวาย แต่เขาก็ไม่ตื่น เธอหันไปมองกู่ชิงหลวนและบังเอิญเห็นเธอกำลังดูแลคนอื่นๆ

ภาพดังกล่าวทำให้เด็กสาวรู้สึกประหลาดใจ

ในเวลาเพียง 15 นาที อาการบาดเจ็บของคนทั้ง 4 คนก็ถูกควบคุมไว้ได้ และสามารถพันบาดแผลได้

จากนั้น Gu Qingluan ก็เดินเข้าไปหา Wang Siying แล้วเขย่าขวดในมือของเธอพร้อมพูดว่า “ถึงตาคุณแล้ว”

“แล้วพวกเขาล่ะ?”

“ไม่เป็นไรหรอก หน้าเธออาจจะไม่กลับเป็นเหมือนเดิมถ้าไม่รักษา”

ดวงตาของหวางซีหยิงหรี่ลงอย่างรุนแรง “มันจะกลับคืนสู่สภาพเดิมได้จริงหรือ?”

“แน่นอน!”

“พี่สาว โปรดช่วยฉันด้วย!” หวังซีหยิงร้องขออย่างเร่งด่วน

ไม่มีสตรีคนใดยอมทำร้ายตัวเองโดยเจตนา โดยเฉพาะเด็กสาวที่ใส่ใจกับรูปลักษณ์ของตนเองเป็นอย่างยิ่ง

Gu Qingluan หัวเราะเบาๆ “ฉันคิดว่าคุณไม่สนใจรูปลักษณ์ของคุณแล้ว..”