คุณหมอจักรพรรดินีเทพ - บทที่ 398

บทที่ 398: จวินหลินหยวน เจ้าตะโกนใส่ข้า —
นักแปล: Henyee Translations บรรณาธิการ: Henyee Translations

เลือดเปื้อนใบหน้าของเธอ ขอบตาของเธอแดง และน้ำตาไหลอาบแก้มอันงดงามของเธอ…

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จุนหลินหยวนรู้ว่าความรู้สึก “สงสาร” เป็นอย่างไร

“เฮ้ —” จวินหลินหยวนจิ้มแก้มเนียนๆ ของเฟิงหวู่เบาๆ

เฟิงหวู่ไม่สนใจเขาและร้องไห้ต่อไป เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้เรื่องอะไร เธอรู้สึกเศร้ามาก

จวินหลินหยวนจิ้มไหล่เฟิงหวู่แล้วพูดอย่างลังเล “อย่าร้องไห้”

อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาพยายามมากเท่าไหร่ เฟิงหวู่ก็ยิ่งนึกถึงสิ่งที่จุนหลินหยวนทำให้เธอต้องเผชิญมาตั้งแต่พวกเขาพบกัน ซึ่งทำให้เธอยิ่งเสียใจมากขึ้นและร้องไห้หนักขึ้น

จวินหลินหยวนตกตะลึง

เมื่อเติบโตขึ้น เขาพยายามไม่ให้สาวๆ เข้าใกล้มากเกินไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์และท่าทีหยิ่งยโสของเขา เขาไม่เคยพยายามปลอบใจสาวๆ เลย… เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ครั้งแรกเลยที่มกุฎราชกุมารตกอยู่ในความสูญเสีย

เขาหันไปมองเฟิงอย่างรวดเร็ว

เฟิงผู้ซึ่งเป็นคำตอบของทุกคำถาม ยืนนิ่งโดยหลุบตาลง ราวกับว่าเขาอยู่ในภวังค์…

จากทุกสิ่งที่จุนหลินหยวนทำกับเธอ ไปจนถึงชิ้นส่วนดาวที่แตกสลาย จากนั้นก็ถึงเจ้านายผู้สวยงามของเธอ… ยิ่งเฟิงหวู่คิดเรื่องนี้นานเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้นเท่านั้น เธอสะอื้นหนักมากจนแทบหายใจไม่ออก

จวินหลินหยวนต้องยอมรับว่าน้ำตาของเฟิงหวู่ทำให้เขารู้สึกสงสารมากขึ้น

“ดี ดี คุณต้องการเฟิงเสี่ยวฉีใช่ไหม” จุนหลินหยวนถูหน้าผากของเขา “เฟิง —”

เฟิงออกไปก่อนที่จุนหลินหยวนจะพูดจบประโยค และเขากลับมาพร้อมกับเด็กชายวัย 12 ปีในมือข้างหนึ่ง

“น้องสาว!”

เฟิงเสี่ยวฉีตื่นเต้นมากที่ได้เห็นพี่สาวของเขา เขาพุ่งเข้าหาเฟิงอู่เหมือนลูกปืนใหญ่และโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ

เฟิงหวู่ยังคงจมอยู่กับความคับข้องใจของเธอ เมื่อเฟิงเสี่ยวฉีกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกาย “เสี่ยวฉี! คุณไม่เป็นไรใช่ไหม คุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า คุณถูกทำร้ายหรือเปล่า?”

จวินหลินหยวนกลอกตา เธอคิดว่าเขาโหดร้ายขนาดไหนกันเชียว

เมื่อความตื่นเต้นเริ่มลดลง เฟิงเสี่ยวฉีก็นึกถึงความวิตกกังวลที่เขาเผชิญอยู่เมื่อเร็วๆ นี้ และเขาก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน

“น้องสาว -“

“พี่ชาย -“

ทั้งสองโอบแขนกันและร้องไห้ดังขึ้นอีก

จวินหลินหยวนพูดไม่ออก

“เฟิงหวู่! ร้องไห้ต่อไปเถอะ ฉันท้าคุณ!” จุนหลินหยวนดุ “ร้องอีกสิ ฉันจะฆ่าเฟิงเสี่ยวฉี!”

ก่อนที่เฟิงหวู่จะพูดอะไร เฟิงเสี่ยวฉีก็รู้สึกหวาดกลัวต่อกิริยาท่าทางขององค์ชายรัชทายาทและเขาหยุดร้องไห้ทันที

เฟิงหวู่หยุดชั่วครู่และจ้องมองจุนหลินหยวนด้วยดวงตาสีแดงก่ำของเธอ ขนตาที่ยาวของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา ซึ่งยิ่งเน้นให้เห็นความงามที่ไร้ที่ติของเธอ

ตอนแรกเธอพยายามอ้อนวอนแต่ก็ไม่เป็นผล อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอร้องไห้ จุนหลินหยวนก็คืนเฟิงเสี่ยวฉีให้ ดังนั้น ชายคนนี้จึงมีจุดอ่อนต่อน้ำตาของเธอ

เมื่อเฟิงหวู่คิดออกแล้ว —

“อ๊า…” เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้เธอแกล้งทำ เธอโยนคำกล่าวหาไปที่จุนหลินหยวนขณะที่เธอร้องโหยหวน “คุณตะโกนใส่ฉัน! จุนหลินหยวน คุณตะโกนใส่ฉัน —”

หากเป็นหญิงสาวคนอื่น เจ้าชายรัชทายาทคงสั่งให้เฟิงไล่เธอออกไปแล้ว แต่เฟิงอู่ไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา…

นอกจากนี้ จุนหลินหยวนยังรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกขณะมองดูใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเฟิงอู่ เขารู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด

“ฉัน…” จุนหลินหยวนถูหน้าผากของเขา เขาไม่ได้ตั้งใจ

เฟิงหวู่คร่ำครวญจนทั้งตัวสั่น…

แม้แต่เฟิงเสี่ยวฉีเองก็ตกใจกับปฏิกิริยาของเธอ เขาจับมือเฟิงอู่แล้วพูดว่า “พี่สาว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม อย่าเสียใจนะพี่สาว! โอ้ พี่สาวของฉันหมดสติไปแล้ว!”

ทำได้ดีนะน้องชาย