จักรพรรดิ์จงเจริญ! - บทที่ 417

บทที่ 417: 245. จอมปราชญ์แห่งยุคปัจจุบัน

จงสอนโลก มอบทหารให้โลก ไม่มีใครที่ไม่สามารถต่อต้านความอยุติธรรมได้ ไม่มีใครที่ไม่สามารถต่อต้านความรุนแรงได้ ไม่มีใครที่เกรงกลัวความอยุติธรรมและไม่กล้าพูด ไม่มีใครที่ประจบสอพลอและยอมจำนนต่ออำนาจและความมั่งคั่ง

ตลอดชีวิตของฉัน ฉันปรารถนาให้สรรพชีวิตทั้งมวลในโลกนี้เป็นเหมือนมังกรและกลายเป็นกษัตริย์”

ทันทีที่เขาพูดจบ

ทั้งห้องลับต่างเงียบลง

แต่ละคำเปรียบเสมือนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่กดทับลงมา เผยให้เห็นถึงน้ำหนักและความศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อาจบรรยายได้

หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้ากลุ่มซึ่งเป็นชายในชุดคลุมจักรพรรดิก็ถอนหายใจ “ทุกคนก็เหมือนมังกรที่เปลี่ยนตัวเองเป็นกษัตริย์

บุคคลนี้เป็นนักบุญ

แต่ชายคนนี้ก็ต้องถูกกำจัดออกไป

มิฉะนั้น หากใจของประชาชนไม่ได้อยู่ในต้าซาง ความพ่ายแพ้ย่อมเกิดขึ้นแน่นอน”

อีกคนหัวเราะเยาะตัวเองแล้วพูดว่า “สงครามหกปี ทหารฆ่ากันเอง กระดูกทับถมกันเป็นภูเขา เลือดไหลนองเหมือนแม่น้ำ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าศูนย์กลางอำนาจสุดท้ายของโลกจะผูกติดกับคนที่ไม่เคยออกรบ”

บุคคลนี้ไม่เพียงแต่ไม่ออกไปฆ่าคนเท่านั้น แต่เขายังรักษาคนป่วยด้วย ผู้คนทั่วโลกสร้างวิหารมากมายเพื่อเขา เราเปื้อนเลือดและฆ่าคนไปมากมาย เขาช่วยชีวิตคนไว้มากมาย

ตอนนี้เราต้องฆ่านักบุญคนนั้น มันช่างน่าขันจริงๆ และจิตสำนึกของเราก็รู้สึกไม่สบายใจ”

ผู้ที่พูดถึงความทะเยอทะยานของอาจารย์ยังกล่าวอีกว่า “มีใครที่นี่ไม่เคยอ่าน The World’s Energy, The World’s Images หรือ The Green Bag Book บ้างไหม”

ไม่ได้รับเทคนิคการเพาะปลูกและปรับปรุงความแข็งแกร่งจากหนังสือศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามเล่มนี้หรือ?

จากมุมมองอื่น เราทุกคนล้วนเป็นศิษย์ของอาจารย์ใหญ่แห่งวิทยาลัย ไม่เป็นไรหากศิษย์ไม่รู้จักอาจารย์ของเขา แต่ทำไมเขาถึงวางแผนฆ่าอาจารย์ของเขาตอนนี้ล่ะ”

ห้องลับเงียบลงอีกครั้ง

ทันใดนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้องลับแล้วพูดว่า “ฉันอยู่ที่แนวหน้าเมื่อไม่กี่วันก่อน และบังเอิญได้หนังสือเล่มที่สี่ของ

อาจารย์ใหญ่ อาจารย์ใหญ่ไม่เคยหวงความรู้ของตัวเองเลย ฉันใช้เวลาสามวันสามคืนในการพลิกดูเนื้อหาคร่าวๆ…”

จู่ๆเธอก็เงียบไป

ทุกคนต่างฟังอย่างเงียบๆ

“หนังสือเล่มนั้นทำให้ฉันรู้สึกละอาย” หญิงสาวกล่าว

“หนังสือเล่มนั้นคืออะไร” ชายที่สวมชุดจักรพรรดิถาม หญิงสาวหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากอกของเธอและโบกมือ หนังสือเล่มนั้นถูกส่งให้กับชายที่สวมชุดจักรพรรดิ

ด้วยความช่วยเหลือของแสงไฟในห้องลับ ชายผู้นั้นสามารถมองเห็นคำแปดคำใหญ่บนปกหนังสือได้อย่างชัดเจน: ในโลกแห่งลัทธิขงจื๊อและลัทธิเต๋า คนที่มีจิตใจดีคือผู้ไม่มีวันพ่ายแพ้

ผู้มีเมตตาคือผู้ไม่มีวันพ่ายแพ้…ผู้มีเมตตาคือผู้ไม่มีวันพ่ายแพ้„”

ชายในชุดจักรพรรดิ์ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะหลับตาแน่น

บางทีมันอาจจะดูหน้าไหว้หลังหลอกที่ถูกเรียกแบบนั้น แต่มันถูกเขียนโดย

อาจารย์ใหญ่ มันจริงๆ นะ

เขากำมือแน่นและกดหนังสือลง มีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้อยู่ในใจของเขา

หลังจากเวลาผ่านไปนาน ชายผู้สวมชุดจักรพรรดิก็ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “หากอาจารย์ใหญ่เป็นผู้ควบคุมโลก ฉันไม่มีอะไรจะพูด”

แต่นั่นไม่ใช่กรณี

“พวกเราผ่านความยากลำบากมามากมายและต่อสู้กันอย่างหนัก ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว เราไม่สามารถปล่อยปละละเลยได้

ทุกคน ถ้าเราไม่ฆ่าอาจารย์ใหญ่ เราจะทำอะไรได้อีก?”

เขามองไปรอบๆ และในที่สุดก็ไปหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เขา ผู้หญิงคนนั้นไม่สวยเหมือนเด็กสาวอีกต่อไปแล้ว ในทางกลับกัน เธอมีความสง่างามและศักดิ์ศรีของสตรีผู้สูงศักดิ์ เช่นเดียวกับรัศมีของผู้มีอำนาจเหนือชีวิตและความตาย อย่างไรก็ตาม รัศมีอันเลือนลางของนางฟ้าก็ยังไม่จางหายไป

“พี่สาว…คุณรู้จักกับผู้อำนวยการโรงเรียนดีอยู่แล้ว ดังนั้นคุณอาจจะโน้มน้าวเขาได้ใช่ไหม”

หญิงผู้นั้นคือเซี่ยหยุน เธอครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า “เมื่อเราทั้งสองเป็นสาวกของตระกูลขุนนาง เราเคยพบกันครั้งหนึ่งในดินแดนทางเหนือ” ทันใดนั้นเธอก็หยุดลง ฉันได้ยินมาว่ามีน้ำท่วมในทะเลตะวันออก เขาข้ามแม่น้ำและมาถึงทางเหนือ เขาอยู่ในเขตซางเหนือของฉัน ฉันจะไปพบเขา”

[ศุกร์เสาร์เสาร์พักฟื้นสภาพจิตใจและปรับกระบวนการคิด2บท–จันทร์อังคารพุธพฤหัสบดีพักฟื้น3บท12000คำ[FridaySaturdayandSaturdayrecoveryourstateofmindandadjustyourtrainofthought2chapters–MondayTuesdayWednesdayandThursdayrecover3chapters12000words