เจตนาดาบของฉันสามารถปรับปรุงได้อย่างไร้ขีดจำกัด - บทที่ 53

บทที่ 53: วิญญาณชั่วร้ายและอมตะชั่วร้าย

ผู้แปล: Daoist6fubtiW

“เรามาพูดถึงวิญญาณชั่วร้ายกันก่อน”

“วิญญาณชั่วร้ายนั้นน่ากลัวมากและแก้ไขไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาชอบมากที่สุดคือการทรมานผู้คน พวกเขาดักจับผู้คนในพื้นที่คงที่ และทรมานพวกเขาอย่างต่อเนื่องเพื่อทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว”

“วิญญาณชั่วร้ายเหล่านี้ดูเหมือนจะได้รับพลังจากความกลัว ดังนั้นไม่ว่าจะปรากฏตัวที่ไหน มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายในสถานที่นั้น”

“ผู้คนที่นั่นหนีไม่พ้น พวกเขาสามารถเฝ้าดูผู้อื่นถูกทรมานจนตายโดยรู้ว่าพวกเขาจะเป็นรายต่อไป”

“วิญญาณชั่วร้ายบางตัวอาจไม่ทรงพลัง แต่… การเอาชนะวิญญาณชั่วร้ายไม่ได้เกี่ยวกับความแข็งแกร่ง”

“วิญญาณชั่วร้ายแต่ละประเภทจะต้องถูกฆ่าด้วยวิธีเฉพาะ การใช้กำลังดุร้ายหรือการฝึกฝนที่เหนือกว่าเพียงอย่างเดียวจะส่งผลให้เกิดการฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว”

“ตัวอย่างเช่น วิญญาณชั่วร้ายบางตัวกลัวไฟ ในขณะที่บางตัวกลัวแสงสว่าง มีเพียงพลังที่พวกเขากลัวเท่านั้นที่สามารถฆ่าพวกเขาได้ กองกำลังอื่นๆ ไม่มีประสิทธิผล ทำได้เพียงซื้อเวลาหรือถ่วงเวลาไว้ชั่วคราวเท่านั้น”

“วิญญาณชั่วร้ายพิเศษต่างๆ ต้องใช้พลังพิเศษที่หลากหลาย พลังบางอย่างอาจมีอยู่ แต่พวกมันอ่อนแอมากและไม่สามารถฆ่าวิญญาณชั่วร้ายได้ ดังนั้นเราจึงไม่มีทางจัดการกับวิญญาณชั่วร้ายพิเศษบางชนิดได้”

เมื่อกู่ซิ่วพูดจบ แววตาของเขาบ่งบอกถึงความสิ้นหวัง และบางทีอาจฝืนใจอยู่ลึกๆ

แต่เขาก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว

“โดยพื้นฐานแล้ววิญญาณชั่วร้ายก็เป็นเช่นนั้น พวกมันปรากฏทุกที่ แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะปรากฏบ่อยที่สุดในมณฑลเฮย์ลิน ซึ่งค่อนข้างมีเอกลักษณ์”

ซูหยางเข้าใจด้วยว่าวิญญาณชั่วร้ายนั้นพิเศษ…อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า… การเคลื่อนไหวของดาบของเขาสามารถปลอมแปลงได้ตามความคิดของเขา

ตราบใดที่เขามีเจตจำนงของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดเพียงพอ เขาสามารถสร้างเทคนิคดาบเช่นเจตนาดาบแห่งไฟหรือเจตนาดาบแห่งสายฟ้าเพื่อเอาชนะวิญญาณชั่วร้ายทั้งหมดได้หรือไม่?

ดูเหมือน…เป็นไปได้

“ผู้เฒ่ากู่ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าวิญญาณชั่วร้ายกลัวพลังอะไร” ซู่หยางถาม

Gu Xiu หยิบหินสีดำขนาดเท่าฝ่ามือที่มีลวดลายลึกลับออกมาแล้วพูดว่า “นี่เรียกว่าหินวิญญาณชั่วร้าย สามารถสัมผัสได้ว่าวิญญาณชั่วร้ายกลัวอะไรภายในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร

“มันเป็นไอเทมที่พิเศษมาก เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับวิญญาณชั่วร้าย”

หลังจากอธิบายแนวคิดเรื่องวิญญาณชั่วร้ายแล้ว กู่ซิ่วก็ทำให้ซูหยางเข้าใจว่าอมตะแห่งความชั่วร้ายคืออะไร

“สำหรับอมตะแห่งความชั่วร้าย…

“ในบรรดาผู้ปลูกฝัง มีวิธีการเพาะปลูกแบบพิเศษที่ควบคุมพลังของภูเขาและแม่น้ำ เส้นทางที่ถูกต้องคือการเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นควบคู่ไปกับภูเขาและแม่น้ำ น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าผู้ปลูกฝังขาดวิธีการตอบแทนและบำรุงภูเขาและแม่น้ำ พวกเขาสามารถปรับปรุงตนเองเท่านั้น

“ในกรณีนี้จะไม่มีปัญหาใดๆ พวกเขาสามารถปลูกฝังได้ช้าๆ”

“อย่างไรก็ตาม บุคคลบางคนที่มีเจตนาไม่บริสุทธิ์มีความคิดที่จะดูดซับต้นกำเนิดของภูเขาและแม่น้ำอย่างทำลายล้าง ทำให้ภูเขาพังทลายและแม่น้ำแห้งเหือด”

“ในกรณีที่ร้ายแรง มันอาจทำให้พลังชีวิตของทั้งพื้นที่ดับลงได้”

“ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเพื่อให้พวกเขาฝึกฝนเร็วขึ้น”

“นี่เป็นการทำลายสวรรค์และโลก และจะทำให้ผู้คนในดินแดนต้องทนทุกข์ทรมานด้วย”

“มันไม่มีอะไรเลยที่ผู้ฝึกฝนจะไม่มีมนุษย์อยู่ในสายตาของพวกเขา”

“แต่เมื่อพวกเขาไม่ปฏิบัติต่อมนุษย์เหมือนมนุษย์อีกต่อไป และสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อประโยชน์ในการฝึกฝน พวกเขาก็กลายเป็นอมตะแห่งความชั่วร้าย”

“โชคดี นี่เป็นเพียงเส้นทางเล็กๆ เส้นทางการเพาะปลูกดั้งเดิมสำหรับผู้ฝึกฝนยังคงเกี่ยวข้องกับการตอบแทนสวรรค์และโลก”

คำอธิบายของกู่ซิ่วยังทำให้ซูหยางเข้าใจว่าอมตะที่ชั่วร้ายคืออะไร

หลังจากถามคำถามทั้งสองนี้แล้ว ซูหยางก็เดินไปที่ลานบ้านและเริ่มแกว่งดาบของเขา เนื่องจากเขาอาจจะเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ในไม่ช้า เขาจึงต้องเพิ่มระดับการฝึกฝนอย่างรวดเร็ว

การฝึกฝนดาบวันละสิบสองชั่วโมงนั้นไม่เพียงพอ ไกลจากความเพียงพอ! เขาจึงเพิ่มเวลาเป็นสิบหกชั่วโมง!

อย่างไรก็ตาม ซูหยางอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ

มันมีประสิทธิภาพมากกว่าสายการผลิตด้วยซ้ำ

ซูหยางเริ่มแกว่งดาบของเขา และปล่อยเจตนาดาบของเขาตามที่สัญญาไว้กับกู่ซิ่ว

เมื่อกู่ซิ่วเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น และเขาก็พบจุดที่จะเริ่มเข้าใจได้ทันที

แต่หลังจากนั้นไม่นาน Gu Xiu ก็สับสนอย่างมาก ในการรับรู้ของเขา ความแข็งแกร่งของเจตนาดาบของซูหยางเพิ่มขึ้นหลายเท่าในทันที

ยังไง… เป็นไปได้เหรอ?

แม้ว่าซูหยางจะเป็นอัจฉริยะและสามารถเข้าใจระดับเจตนาดาบที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นผ่านการฝึกฝนดาบ แต่มันจะเพิ่มมากขึ้นในทันใดได้อย่างไร

Gu Xiu รู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจโลกแห่งอัจฉริยะเหรอ?

หรือ… ซูหยางเป็นคนผิดปกติหรือเปล่า?

[Sword Intent LV25: 3/25000]

ซูหยางเข้าสู่สภาวะเงียบสงบในการฝึกฝนดาบของเขา ในขณะเดียวกัน โลกภายนอกก็ตกอยู่ในความโกลาหลเนื่องจากการกระทำของซูหยาง

ตำแหน่งของบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในจังหวัดเทียนเฟิงได้แพร่กระจายออกไป

ใบหน้าของนิกาย Fire Sword และ Golden Blade Sect ถูกทุบตีจนบวม พวกเขากลายเป็นประเด็นถกเถียง

บางคนก็กังวล ท้ายที่สุดทั้งสองนิกายก็มีปรมาจารย์ พวกเขาจะคุกคามซูหยางหรือไม่? อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าพวกเขาก็ถูกผู้อื่นตอบโต้ โดยไม่คำนึงถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของซูหยาง ความจริงที่ว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับราชสำนักหมายความว่าปรมาจารย์ของทั้งสองนิกายจะไม่กล้ากระทำการโดยประมาท

ไม่ว่าราชสำนักจะอ่อนแอเพียงใด มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ปรมาจารย์เพียงไม่กี่คนสามารถยั่วยุได้ ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าเจ้าหน้าที่ของราชสำนักด้วย

กรมตำรวจและสารวัตรสี่ทิศเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6

แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถถูกฆ่าอย่างเปิดเผยได้ แต่เป็นความลับ ใครจะรู้?

ยังคงมีการอภิปรายต่างๆ

หอคอยถิงเฟิง

“คุณอาจจะไม่กลายเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในจังหวัดเทียนเฟิงในปัจจุบัน พระภิกษุตัวน้อย” หลี่ ชิงหลาน สวมชุดต่อสู้สีดำ นั่งตรงข้ามกับฮุยคง

“อมิตาภะ ภิกษุไม่แสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภ” ฮุยคงยิ้มอย่างสงบและตอบ

“พระภิกษุน้อย อย่าแสร้งทำเป็น คุณปลูกฝัง Furious Diamond Eyes เพื่อเอาชนะทุกคนในจังหวัด Tianfeng ความตั้งใจของคุณชัดเจน” Li Qinglan เปิดเผยเขาอย่างเหยียดหยาม

ฮุ่ยคงก็ไม่โกรธเช่นกัน เขายิ้มแล้วพูดว่า “ผู้มีพระคุณรู้มากจริงๆ”

“คุณพูดถูก แต่ฉันทำอะไรไม่ได้ ถ้าฉันไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ฉันก็จะไม่กระตุ้นให้เกิดความผิดปกตินั้น เขาปราบปรามผู้เชี่ยวชาญระดับ 1 ด้วยสภาพจิตใจของเขาเพียงลำพัง ฉันไม่กล้ายุ่งกับเขา”

“ฮิฮิ พระภิกษุน้อย นั่นเหมือนกับมันมากกว่า อย่าไปจริงจังกับมันมากนัก” หลี่ชิงหลานหัวเราะเบา ๆ “แล้วความตั้งใจทางพุทธศาสนาของคุณไม่สามารถบรรลุผลได้เหรอ?”

“ผู้มีพระคุณกำลังล้อเล่น” ฮุยคงหรี่ตาของเขา “ฉันไม่ถือว่าความผิดปกตินั้นเป็นเพื่อนของฉัน”

“ดีแล้ว พระภิกษุน้อย คุณกล้าหลอกลวงพระพุทธเจ้า”

“อมิตาภะ…ผู้มีพระคุณเข้าใจผิด พระภิกษุไม่พูดเท็จ ความผิดปกติและอัจฉริยะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน ฉันเชื่อว่าพระพุทธเจ้าสามารถเข้าใจ”

“คุณลุง เราจะปล่อยเรื่องนี้ไปดีไหม?” Zhang Lie มองไปที่ Zhang Qianjun อย่างไม่เต็มใจ

คราวนี้ ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งอัจฉริยะอันดับต้นๆ ของเทศมณฑลหรืออย่างอื่น เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง

ในอนาคต เมื่อเขาออกไป ชื่อเสียงของเขาอาจเป็น: ดูสิ นั่นคือจางลี่ คนที่ซูหยางคุกเข่าลง

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร จางลี่ก็ยิ่งรู้สึกไม่เต็มใจมากขึ้นเท่านั้น

จางเฉียนจุนเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “เราจะทำอะไรได้อีก? เราควรรอให้เจ้านิกายมาปกป้องคุณและบุกเข้าไปในสารวัตรเพื่อจับกุมใครบางคนหรือไม่?”

“คุณเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นคุณต้องการที่จะลากนิกาย Fire Sword เข้าสู่กับดักแห่งความตายด้วยหรือไม่?”

“ใช้สมองของคุณ. คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันก็คุกเข่าเหมือนกัน” จางเฉียนจุนกล่าวด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“หากเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เจ้าอยากจะนำนิกาย Fire Sword ลงด้วยหรือไม่?”

“คิดสักหน่อย. คุณไม่เห็นหรือว่าความผิดปกตินี้ไม่ใช่คนที่เราสามารถจัดการได้”

แม้ว่า Zhang Qianjun จะรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่ไม่เต็มใจของ Zhang Lie เขาก็พูดต่อว่า “จำไว้ว่าในสถานการณ์นี้ คุณมีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น”

“ลืมมันซะและแสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้น หรืออดทนและรอโอกาสที่จะตอบโต้”

“ถ้าคุณต้องการแก้แค้น คุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากคุณไม่สามารถกำจัดความผิดปกตินี้ได้ แสดงว่าคุณทำเสร็จแล้ว หากคุณลงมือทำ สถานการณ์จะไม่เหมือนกับวันนี้”

“อย่าโง่เขลา เขาไม่ได้อยู่ระดับเดียวกับเรา พูดตรงๆ อย่าเปรียบเทียบหญ้าเล็กๆ เช่นเรากับต้นไม้สูงตระหง่านอย่างซูหยาง…”

จางเฉียนจุนมองเห็นมันอย่างชัดเจน และเขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปลอบใจจางลี่ ไม่อยากให้เขาเดินไปในเส้นทางที่ไม่มีทางหวนกลับ

ความไม่เต็มใจในดวงตาของ Zhang Lie ค่อยๆ หายไป และเขาก็ถอนหายใจ “คุณลุงพูดถูก…”

ใช่…

อย่าเปรียบเทียบหญ้าเล็กๆ กับต้นไม้สูงตระหง่าน