ผู้คนค้นพบเกี่ยวกับฐานที่ฉันสร้างบนดวงจันทร์ - บทที่ 287

ตอนที่ 287: ค่ายฝึก (2)

นักแปล: Dragon Boat Translation บรรณาธิการ: Dragon Boat Translation

มีคนหลายคนนอกประตูกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ ร่างของมนุษย์กลายพันธุ์เพื่อค้นหาหลักฐาน

อีกไม่กี่นาทีต่อมา มีคนสองคนปีนขึ้นมาจากบ่อน้ำ

“เป็นยังไงบ้าง?!”

“ไม่มีอะไร!”

หญิงผู้สูงศักดิ์คุกเข่าลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้เสียงดัง

ทุกคนมองหน้ากัน นางเอกชื่อหลี่นารีบก้าวเข้าไปปลอบใจเธอ

“อย่าเพิ่งตื่นตระหนกนะ หนานหนานอาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็ได้…”

“ตามร่องรอยของที่พักพิง เธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน…”

“เธอคงจะออกไปไม่นานนี้!”

“นอกที่พักพิงแห่งนี้ มีร่างของมนุษย์กลายพันธุ์ประหลาดที่เสียชีวิตเมื่อวันนี้…”

“นั่นหมายความว่าหลังจากที่หนานหนานมาถึงที่พักพิง เธอก็ถูกสิ่งมีชีวิตตัวนั้นขังเอาไว้ข้างใน มีคนหรือกลุ่มคนเดินผ่านมาฆ่ามนุษย์กลายพันธุ์และช่วยเธอไว้…”

หญิงผู้สูงศักดิ์พูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “มันไม่ใช่การช่วยเหลือ แต่มันเป็นการจับตัวไป!”

“คุณย่าของฉันมาที่นี่ เธอคงกำลังรอพ่อของเธอกลับมา เธอไม่ยอมจากไปง่ายๆ หรอก…”

“คงเป็นกลุ่มคนที่หลอกเธอ ให้เธอเปิดประตู แล้วจับตัวเธอไป!”

ส่วนที่เหลือของกลุ่มรู้สึกว่าข้อสันนิษฐานของเธอฟังดูสมเหตุสมผล เด็กสาวตั้งใจที่จะรอพ่อมากจนกล้าที่จะแอบออกไปและกลับมาที่ศูนย์พักพิงเพียงลำพัง เป็นเรื่องไม่สมเหตุสมผลที่เธอจะจากไปกับคนแปลกหน้า

หลี่นา ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ติดตามคนแรกของเหมิงเซียน เป็นมนุษย์เหนือมนุษย์ระดับหนึ่ง หลังจากคิดสักครู่ เธอก็รีบพูดว่า “ตรวจสอบบริเวณโดยรอบว่ามีร่องรอยใดๆ หรือไม่…”

มีคนพบรอยเท้าในป่าเล็กๆ แห่งหนึ่ง “มีรอยเท้าอยู่ตรงนี้ ดูยังสดอยู่…”

“ไปกันเถอะตามพวกเขาไป!”

กลุ่มออกเดินทางอีกครั้งโดยไล่ตามทิศทางที่ Zhao Yu ทิ้งไว้

“ขอชี้แจงให้ชัดเจนก่อนว่าสถานที่รวมตัวแห่งนั้นถูกสัตว์กลายพันธุ์หรือมนุษย์ยึดครองไปแล้ว เมื่อเราไปถึงที่นั่น เราจะสังเกตเห็นจากระยะที่ปลอดภัย…”

จ่าวหยูวางกฎเกณฑ์ให้หนานหนานทราบ เขามีหน้าที่เพียงพาเธอไปสืบหาสถานการณ์ของพ่อเธอเท่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจะจากไปทันทีโดยไม่ชักช้า

“ฉันเข้าใจ แค่มองครั้งเดียว ฉันก็ยอมแพ้แล้ว…” หนานหนานดูเหมือนจะเข้าใจว่าพ่อของเธออาจจะตายไปแล้ว แต่เธอพยายามอย่างหนักที่จะยอมรับมัน

จ้าวหยูส่ายหัวและเดินทางต่อไปกับเธอ

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงพวกเขาก็มาหยุดอยู่บริเวณหน้าโรงงานแห่งหนึ่งในที่สุด

นี่คือโรงไฟฟ้าที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นศูนย์กลางการซื้อขาย การผลิตพลังงานแสงอาทิตย์ทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่ที่มีไฟฟ้าน้อยมากในโลกหลังหายนะ

ในอดีต หัวหน้าโรงงานจะรวบรวมผู้คนจำนวนมาก เมื่อเวลาผ่านไป กลายเป็นชุมชนที่ดึงดูดผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ให้เข้ามาค้าขาย

น่าเสียดายที่สัตว์กลายพันธุ์ได้ครอบครองมันเมื่อเดือนที่แล้ว และศูนย์กลางการรวบรวมก็ถูกทิ้งร้าง

ที่บริเวณนอกโรงไฟฟ้า Zhao Yu มองดูแต่ไกลหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นสัตว์ร้ายที่กลายพันธุ์

“มันไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ!”

เมื่อเดือนที่แล้ว ตอนที่เขาไปเยี่ยมชมโรงงานแห่งนี้ เขาได้เห็นสัตว์กลายพันธุ์จากระยะไกลจริงๆ เมื่อพิจารณาจากขนาดของมันแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะซ่อนมัน

“หรือว่ามันแค่ผ่านไปแล้วและตอนนี้มันก็ออกไปแล้ว?”

เขาไม่กล้าทำอะไรโดยหุนหันพลันแล่น แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นสัตว์กลายพันธุ์ แต่เขาก็สังเกตเห็นเงาที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในโรงไฟฟ้าได้เล็กน้อย

พวกผู้ตั้งถิ่นฐานกลับมาแล้วหรือยัง?

จากระยะไกลเช่นนี้ จ่าวหยูไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดของเงาได้ “รอฉันที่นี่ ฉันจะดูให้ละเอียดขึ้น!”

จ้าวหยูเดินมุ่งหน้าไปยังประตูหลักของโรงไฟฟ้า

เงาที่อยู่ในโรงไฟฟ้านั้นไม่ใช่มนุษย์ที่มีชีวิตเลย แต่เป็นมนุษย์ที่กลายพันธุ์

“พ่อ-!”

เสียงของหนานหนานดังขึ้นจากด้านหลัง

จ้าวหยูมองเห็นร่างหนึ่งกำลังวิ่งเข้าไปในโรงไฟฟ้า

ไอ้เวรเอ๊ย!

จ่าวหยูรีบเดินไปข้างหน้าและคว้าหนานหนาน

“ดูดีๆ สิ สิ่งของข้างในนั่นไม่ใช่มนุษย์แล้ว พวกมันล้วนเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ทั้งนั้น…”

“ปล่อยฉันไปเถอะ! พ่อฉันอยู่ข้างใน…”

น้ำตาไหลนองหน้าของหนานหนาน ขณะที่เธอมองดูร่างมหึมาภายในโรงไฟฟ้า ความทุกข์ทรมานของเธอปรากฏชัด

เธอไม่เคยคาดหวังว่าการกลับมาพบพ่อของเธอจะเกิดขึ้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

ขณะเดียวกัน ก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งมาอยู่ด้านหลังพวกเขา

พวกเขามองเห็นจ่าวหยูกำลังกอดหนานหนานไว้ ขณะที่หญิงสาวดิ้นรนอย่างสิ้นหวังในอ้อมแขนของเขา

“หนานหนาน นั่นหนานหนานของฉัน ช่วยเธอด้วย! ได้โปรด!!” หญิงสูงศักดิ์จำเธอได้ทันทีและรีบขอร้องหัวหน้ากลุ่ม

“คุณมันเลว!”

ดวงตาของหลี่นาเต็มไปด้วยความโกรธ เธอยกปืนขึ้นและยิงโดยไม่ลังเล

จากระยะไกล

จ่าวหยูรู้สึกถึงอันตรายจากด้านหลังและหลบไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณ

“ปัง-“

แสงวาบตามด้วยเสียงปืนผ่านหน้าเขาไป

จ่าวหยูไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครมายิงเขา

เขามองเห็นแม่ของหนานหนานกำลังนำกลุ่มคน โดยแต่ละคนมีอาวุธปืน และพวกเขาก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยเจตนาที่เป็นศัตรู

บ้าเอ้ย พวกเขาเข้าใจฉันผิดอีกแล้วเหรอ?

จ่าวหยูตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าการกระทำของเขาในการป้องกันไม่ให้หน่านหน่านเข้ามา อาจถูกกลุ่มคนตีความผิดว่ามีเจตนาเป็นอันตราย

เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็ว จ่าวหยูถือหนานหนานเป็นโล่มนุษย์และยกปืนขึ้นจ่อที่ขมับของเธอ

“ไม่มีใครขยับ!”

ทันใดนั้น ฝูงชนที่เข้ามาก็ลดความเร็วลง

“ปล่อยเธอไป!”

“หยุด!”

ความโกรธปรากฏชัดบนใบหน้าของฝูงชน ปืนหลายกระบอกถูกเล็งไปที่จ่าวหยู หากไม่ใช่เพราะเขามีตัวประกัน พวกเขาคงยิงไปแล้ว

หลี่นากำลังประเมินว่าเธอจะสามารถยิงและเอาชนะจ่าวหยูได้ในทันทีหรือไม่

จ้าวหยูโน้มตัวลงเล็กน้อย ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหนานหนาน และตะโกนเสียงดัง “อย่ามายุ่งกับฉัน ไม่งั้นฉันจะยิง!”