ผู้คนค้นพบเกี่ยวกับฐานที่ฉันสร้างบนดวงจันทร์ - บทที่ 315

บทที่ 315: มนุษย์ต่างดาว (2)

นักแปล: Dragon Boat Translation บรรณาธิการ: Dragon Boat Translation

“เราอยู่ไม่ได้…”

“สัตว์ประหลาดนั้นถูกพวกมันสร้างมาอย่างชัดเจน…”

“ถูกต้องแล้ว พวกเราทุกคนเป็นหนูขาวหากเรายังคงอยู่กับกลุ่มทดลองของพวกเขา”

คนเพียงไม่กี่คนเชื่อมโยง Zhao Yu เข้ากับ Facehugger อย่างเป็นธรรมชาติ

ท้ายที่สุดแล้ว Zhao Yu เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเขามีเรื่องต้องจัดการที่โรงงานเคมี

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงโรงงานเคมี พวกเขากลับไม่เห็นจ่าวหยู พวกเขากลับต้องเผชิญหน้ากับฝูงสัตว์ประหลาดแทน

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อ?!”

“วิ่ง!”

หลังจากการสนทนาสั้นๆ กลุ่มรู้สึกว่าพวกเขาไม่สามารถไว้วางใจจ่าวหยูได้

ในไม่ช้า ทั้งห้าคนก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ โดยวิ่งไปทางทิศตรงข้ามของแสงไฟ

“รีบไปก่อนที่พวกเขาจะสังเกตเห็นเรา รีบหนีไปให้ไกลกว่านี้เถอะ…”

แม้ว่าพวกเขาจะออกจากเมืองเล็ก ๆ แล้ว แต่พวกเขาก็ยังคงไม่ละทิ้งความระมัดระวังและวิ่งต่อไป

ในขณะนั้น สิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดตัวหนึ่งห้อยหัวลงบนลำต้นไม้ มองลงมาที่พวกเขาและมองไปในทิศทางที่ Zhao Yu และทีมของเขาตั้งแคมป์อยู่

แม้ว่าสัตว์ชนิดนี้จะไม่มีตาอยู่บนหัวก็ตาม แต่มันใช้ฟีโรโมนในการค้นหาเหยื่อแทน

นี่คือเอเลี่ยนที่จ่าวหยูและทีมของเขาวางแผนจะกำจัด หลังจากลังเลอยู่สองวินาที สิ่งมีชีวิตนั้นก็สะบัดหางและไล่ตามทิศทางที่ทั้งห้าหนีไป

“บล็อคทางนี้ด้วย!”

ในท่อระบายน้ำ จ่าวหยูสั่งให้ทหารของเขาปิดกั้นทางเข้าและทางออกทั้งหมด เหลือเพียงทางเข้าและทางออกทางเดียว ด้วยพื้นที่จำกัดและกำแพงดินเพื่อหลอกล่อฟีโรโมนของมัน เมื่อมนุษย์ต่างดาวตัดสินใจว่านี่คือทางเข้าเพียงทางเดียว ความได้เปรียบของมันก็จะหมดไป

เสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวดังมาจากที่ไกลๆ

“เกิดอะไรขึ้น?!”

จ้าวหยูตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามนุษย์ต่างดาวอาจโจมตีผู้รอดชีวิตทั้งห้าในเมือง

เขารีบนำคนของเขาไปที่ห้องที่พวกเขาเผชิญหน้ากับทั้งห้าคนก่อนหน้านี้

เมื่อไปถึงบ้านก็พบว่าไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าทั้งห้าคนอยู่ที่ไหน

ขณะเดียวกันนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องอีกครั้งดังมาจากนอกเมือง

“พวกมันหนีไปข้างนอกเหรอ?!”

จ่าวหยูไปถึงขอบเมืองแล้วลังเล ป่าเป็นสถานที่ที่แย่ที่สุดในการต่อสู้กับมนุษย์ต่างดาว

ด้วยความคล่องตัวและความเร็วของเอเลี่ยนและความสามารถในการไต่ปีนของมัน ป่าจึงกลายเป็นบ้านของมัน มันฆ่าพวกมันได้ตามใจชอบ

ร่างหลายร่างโผล่ออกมาจากป่า วิ่งไปหาพวกเขา

“ถือไฟไว้!”

จ่าวหยูสังเกตเห็นว่าร่างเหล่านั้นไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วเหมือนมนุษย์ต่างดาว เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ขึ้น ดังที่เขาสงสัย ปรากฏว่ามีผู้รอดชีวิตสามในห้าคน

“ช่วยเราด้วย…”

“ปีศาจ…”

ทั้งสามคนตกใจกลัวแล้ววิ่งเข้าไปในฝูงชน

“เกิดอะไรขึ้น” จ้าวหยูถามด้วยเสียงทุ้มลึก

“มีสัตว์ประหลาด…”

แล้วอีกสองคนล่ะ?

“พวกเขาตายแล้ว…”

จ่าวหยูพูดไม่ออก เขาเตือนพวกเขาไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าอย่าวิ่งไปมาและหาพื้นที่ปิดเพื่ออยู่อาศัย แต่พวกเขากลับไม่ฟัง

จ้าวหยูส่ายหัวและพูดว่า “ไปกันเถอะ 1’11 พาพวกคุณทุกคนไปที่ที่ปลอดภัยกว่า”

เขาหันหลังแล้วมุ่งไปยังทางเข้าท่อระบายน้ำซึ่งพวกเขาได้วางกับดักไว้ก่อนหน้านี้

แม้ว่าผู้รอดชีวิตทั้งสามจะรู้สึกไม่แน่ใจนักเกี่ยวกับการไว้วางใจจ่าวหยูและทหารของเขา แต่พวกเขาก็รู้สึกปลอดภัยกว่ากับมนุษย์มากกว่ากับสัตว์ประหลาด และก็ติดตามไปอย่างเต็มใจ

กลุ่มดังกล่าวเดินทางมาถึงทางเข้าท่อระบายน้ำอย่างรวดเร็ว โดยไม่เผชิญกับการโจมตีของมนุษย์ต่างดาวระหว่างทาง

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่ามนุษย์ต่างดาวมีความฉลาด โดยหลีกเลี่ยงการซุ่มโจมตีเมื่อมีคนมากเกินไป

“ข้างในโล่งมาก พวกคุณทุกคนอยู่ด้านในจนกว่าฉันจะจัดการกับเอเลี่ยนได้ แล้วพวกคุณก็จะปลอดภัย…”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ส่งคบเพลิงให้พวกเขาแต่ละคน

ทั้งสามหยิบคบเพลิงขึ้นมาอย่างลังเล โดยเข้าไปในท่อระบายน้ำหลังจากที่ Zhao Yu เร่งพวกเขาแล้ว

นอกจากนี้ จ่าวหยูยังเดินลงไปตามท่อระบายน้ำ โดยจัดวางทหารของเขาไว้ที่จุดซุ่มโจมตีตามแผนของพวกเขา

ในขณะที่ผู้รอดชีวิตทั้งสามคนลงไปในท่อระบายน้ำลึกขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาก็รู้ว่าจ่าวหยูและคนอื่นๆ ไม่ได้ติดตามพวกเขามา

“คุณคิดว่าพวกเขาหลอกเรารึเปล่า?”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“พวกเขาคงเป็นคนนำสิ่งมีชีวิต ‘เอเลี่ยน’ ตัวนั้นออกมา”

“ตอนเราหนีออกจากเมืองเมื่อก่อน เราก็โดนสัตว์ประหลาดไล่ตาม แต่พอเราเดินไปกับพวกมันตอนนี้ มันไม่ปรากฏว่า…”

“แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกำลังเตรียมการซุ่มโจมตีสิ่งมีชีวิตนั้นจริงๆ…” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างลังเล

พวกเขาไปถึงปลายท่อระบายน้ำอย่างรวดเร็ว หรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือ ปลายที่ถูกขวางกั้นด้วยลำต้นไม้และโคลน

“ที่นี่มันถูกบล็อค…”

“เป็นพวกเขาเอง!”

“พวกมันคงต้องการดักเราไว้ที่นี่เพื่อเป็นอาหารให้สิ่งมีชีวิตนั่นแน่!”

เมื่อมองผ่านแสงคบเพลิง พวกเขาแน่ใจว่าจ่าวหยูและลูกน้องของเขาอยู่ใกล้ทางเข้าพอดี และไม่ได้เข้าไปลึกเท่าที่พวกเขาทำ

“เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!”

ชายคนหนึ่งในสามคนนี้ดูเหมือนจะหวาดกลัวที่สุด และเริ่มพยายามเคลื่อนย้ายสิ่งกีดขวางที่ขวางทางของพวกเขา

ผู้หญิงทั้งสองคนตกใจ “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

“หลบหนี! คุณยังไว้ใจพวกเขาอยู่ไหม” ชายคนนั้นตอบโดยไม่หันกลับมามอง

ผู้หญิงทั้งสองสบตากันโดยไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร

คนหนึ่งในนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเข้าร่วมกับชายคนนั้นในการเคลื่อนย้ายสิ่งกีดขวาง

ส่วนผู้หญิงที่เหลือก็เกือบจะหลั่งน้ำตา

“อย่าทำแบบนี้ เราไม่ฟังพวกเขาเลย แล้วเราสองคนก็ตายตอนออกจากเมือง.. ถ้าเราทำผิดอีกครั้งจะเกิดอะไรขึ้น”