ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 312
ตอนที่ 312: “ประสบการณ์ชีวิตของเจ้าชายหยู (4)”
เนื่องจากสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยตัวนี้ไม่สุภาพกับคำพูดของเธอ แต่บางทีเขาอาจจะ “ปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดโผน” เพราะเมื่อเขาได้ยินอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เสียใจอย่างเหลือทนก่อนหน้านี้
เพราะตอนนี้เขารู้สึกได้แล้วว่ามีบางอย่างระหว่างพวกเขา…เปลี่ยนไปแล้ว
–
ตอนกลางคืนมืด
พระราชวังเซาท์เยว่
“โมจุน…ลูกชายของฉัน.. ทำไมคุณถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? คุณแม่จะทำอะไรคะ?”
จักรพรรดินีกำลังร้องไห้อยู่ข้างๆเขา
ซีพีนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาหมองคล้ำและกระสับกระส่าย หัวใจของเขารู้สึกว่างเปล่าและตายไป
เขาสัมผัสได้ว่าพลังปราณภายในร่างกายของเขาเองกำลังค่อยๆ หายไป ในเวลาเพียงคืนเดียว เขาได้ตกลงจากขอบเขตปราณป้องกันขั้นที่เจ็ดไปสู่ขั้นที่ห้า!
หากเขาไม่สามารถรักษาให้หายได้ทันเวลา เขากลัวว่าเขาจะกลายเป็นคนสูญเปล่า และไม่มีโอกาสฝึกฝนต่อไปอีกต่อไป!
“เพียงพอ! หยุดร้องไห้! คุณกลายเป็นอะไร? ต่อหน้าลูกชายคุณ ร้องไห้อะไรขนาดนี้!”
จักรพรรดิ์ก้าวเข้ามาด้วยความโกรธและตะโกนเมื่อเห็นภาพนี้
จักรพรรดินีกรีดร้องกลับทันที “แล้วถ้าฉันร้องไห้ล่ะ? ตอนนี้ฝ่าบาทมีเจ้าชายรองที่ทรงพลังอยู่เคียงข้างคุณแล้ว ไม่จำเป็นต้องสนใจโมจุนอีกต่อไปแล้ว? นั่นถูกต้องใช่ไหม? Li Moying ใจร้ายมาก เขาทำให้ Mojun ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ แต่ฝ่าบาทไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย?”
เมื่อจักรพรรดิได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น
“ทำไมฉันไม่กังวลล่ะ? โมจุนเองก็นำเรื่องนี้มาก่อน! เขาต้องการท้าทายน้องชายของเขาเองและเขาก็แพ้ไป! เขาเองที่อ่อนแอเกินไป เขาหยิ่งเกินไปและต้องการทำให้มอยอิงขายหน้า! เขาคิดว่าเขามีความได้เปรียบและต้องการรังแกเขาแต่กลับพ่ายแพ้ ความผิดของมอยอิงเป็นยังไงบ้าง? เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่พยายามรังแกผู้ที่อ่อนแอ! เขาควรทบทวนตัวเองไม่ใช่หรือ?”
จักรพรรดินีกรีดร้องกลับดังยิ่งขึ้นในครั้งนี้
“อย่างไรก็ตาม ฝ่าพระทัยของฝ่าพระบาทยังคงเป็นสาวร่านตัวน้อยและลูกสารเลวของเธอเสมอมาใช่ไหม? ตอนนี้ที่เขาสามารถฝึกฝนได้ ฝ่าบาทคงมีความสุขมาก แทบรอไม่ไหวที่จะปลดตำแหน่งมกุฏราชกุมารแล้วส่งต่อให้ไอ้สารเลวนั่นเหรอ? ส่วนโมจุนผู้น่าสงสารของฉัน ถ้าเขาตาย มันก็จะน่ารำคาญน้อยลงใช่ไหม”
“หุบปาก!”
พระจักรพรรดิทรงได้ยินคำขู่ยั่วยุของพระนางว่าทรงหมดเหตุผล จึงทรงยกพระหัตถ์ขึ้นพร้อมเสียง ‘ปา’ อันดังก้อง ทรงตบพระพักตร์นางอย่างเย่อหยิ่ง
จักรพรรดินีตกตะลึง
เธอจับแก้มที่บวมของเธอแล้วจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
ในปีนั้น พระบิดาของจักรพรรดินีก็เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับที่สี่เช่นกัน ในอาณาจักรเยว่ใต้ เขามีตำแหน่งที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ในอาณาจักร แม่ทัพแห่งอาณาจักรเย่ว์ใต้! ผู้บัญชาการทหารส่วนใหญ่ล้วนได้รับการฝึกฝนภายใต้เขา นั่นคือเหตุผลว่าทำไมในจักรวรรดิฮาเร็ม เธอจึงกล้าหาญอยู่เสมอและถึงกับฆ่าและปราบปรามเจ้าชายคนอื่นตามอำเภอใจ!
องค์จักรพรรดิไม่มีทางที่จะควบคุมเธอได้ และทำได้แค่นิ่งเงียบไว้
แต่วันนี้เขาตีเธอจริงๆ! นี่เป็นครั้งแรกที่เขากล้าสู้กลับ!
“คุณ…คุณ…”
องค์จักรพรรดิกัดฟันและเศร้า “องค์จักรพรรดินี ท่านคือพระมารดาแห่งอาณาจักร! กรุณาอย่าพูดเหมือนคนปากร้าย พูดคำหยาบคายแบบนั้น! หากคุณไม่รู้จักความสุภาพและความละอายขั้นพื้นฐาน เจิ้นก็สามารถหาคนอื่นมานั่งในตำแหน่งนี้ได้!”
องค์จักรพรรดิ์ได้พูดถึงการถอดถอนจักรพรรดินีจริงๆ!
จักรพรรดินีทรงนึกขึ้นได้ทันทีว่าพระราชบิดาของนางสิ้นพระชนม์ไปแล้วเมื่อปีก่อน และนางไม่ได้อาละวาดและหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อน
จริงๆ แล้วเธอยังคงมีมกุฏราชกุมารที่เธอสามารถพึ่งพาได้ ด้วยความแข็งแกร่งและพรสวรรค์ของเขาที่เหนือกว่าเจ้าชายคนอื่นๆ ตำแหน่งของเธอในฐานะจักรพรรดินีควรจะมั่นคงมาก
อย่างไรก็ตาม Li Moying ผู้เกลียดชังซึ่งเป็นลูกชายไอ้สารเลวของอีตัวนั้นกลับมีพลังมากกว่าลูกชายของเธอ!
องค์จักรพรรดิมองดูเธออย่างเย็นชา “หลังจากที่หมิงเฟยจากไป คุณเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าคุณจะรับมอยอิงเป็นของคุณเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเปิดเผยเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองเหล่านั้น เจินก็จะไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงใจดำ! คุณได้สอนโมจุนให้ทำร้ายน้องชายของเขาเองจริงๆ! คุณมันร้ายกาจยิ่งกว่างู!”