ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 379

ตอนที่ 379: เธอยังมีชีวิตอยู่แน่นอน!

นักแปล: Misty Cloud บรรณาธิการ: Misty Cloud

ลี่เอ๋อร์….ลี่เอ๋อร์….

หลี่มั่วอิงพึมพำชื่อของเธอขณะที่เขามองไปยังเหวลึก เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างโหดร้าย

ราวกับว่าเมื่อนานมาแล้ว…นานมากแล้ว เขาก็เคยประสบกับความเจ็บปวดแสนสาหัสเช่นนี้

ต้องพลัดพรากจากกันตลอดกาล พลัดพรากจากกันทั้งความเป็นและความตาย เจ็บปวดที่สูญเสียความรักที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ

ความรู้สึกเช่นนี้ถูกประทับชัดเจนในส่วนลึกที่สุดของหัวใจของเขา

ลี่เอ๋อร์….ลี่เอ๋อร์…

วิญญาณของเขากำลังร้องเรียกชื่อนี้ ความเจ็บปวดของเขาทรมานมากจนเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และเขาต้องก้มตัวลงในขณะที่กุมศีรษะของตัวเองไว้แน่น

ตรงหน้าของเขา มีรูปร่างลวงตาปรากฏเบื้องหน้าของเขา เป็นหญิงสาวสวยที่มีรอยยิ้มอันน่าหลงใหล

ภาพนั้นฉายผ่านมาอย่างรวดเร็วเกินไป และเขาจำไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร เขาจำได้เพียงความรู้สึกคลุมเครือว่าผู้หญิงคนนั้นสวยอย่างไม่มีใครเทียบได้…

“พี่ชาย! พี่ชาย! อย่าทำให้ข้าตกใจสิ!”

“ท่านอาจารย์ เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงอุทานอันดังลอยเข้ามาในหูของเขา และร่างลวงตาที่อยู่ตรงหน้าเขาก็หายไป แต่ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในศีรษะของเขายังคงอยู่

“เธอตกลงมาจากที่นี่เหรอ?” จู่ๆ หลี่ม่ออิงก็พูดขึ้น

“ฮะ? อืม ใช่แล้ว ควรจะเป็นอย่างนั้นเหรอ? น้องสาวคนเล็กเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เมื่อกี้” หลัวจีหยุนตอบโดยไม่คิดอะไรมากนัก แต่เมื่อเขาเห็นท่าทีสงบนิ่งผิดปกติของหลี่ม่ออิง หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นทันที

พี่ชายโกรธมากเมื่อสักครู่แต่ตอนนี้…

เขาเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมาว่า “พี่ชาย ท่านจะทำอย่างไรดี อย่าด่วนสรุปเกินไป ก่อนอื่นท่านต้องสงบสติอารมณ์เสียก่อน… คนตายไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้…”

“หุบปาก!!!” หลี่มั่วอิงตะโกนขึ้นอย่างกะทันหัน “เจ้าไม่มีสิทธิ์สาปแช่งหลี่เอ๋อน้อย เธอฉลาดมาก เธอต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ๆ ฉันต้องลงไปตามหาเธอ!”

“อะไรนะ?!” หลัวจีหยุนคิดว่าเขาได้ยินผิดไปชั่วขณะ

อย่างไรก็ตาม หลี่ม่ออิงได้ยืนขึ้นแล้วและก้าวยาวๆ ตรงไปยังจุดที่หวงเยว่หลี่ล้มลง

“พี่ใหญ่ อย่าใจร้อนสิคะ พี่สะใภ้ต้องรอดแน่ แต่อย่าใจร้อนและกังวลจนเกินไปได้ไหม”

“ใช่แล้ว ท่านอาจารย์ คุณหนูสามล้มลงไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น ถ้าเธอสบายดี เป็นไปได้สูงมากที่เธอหนีพ้นจากอันตรายไปแล้ว..”

โมยี่พูดสิ่งนี้ขัดกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาได้ตัดสินใจในใจแล้วว่าหวงเยว่หลี่ได้ตายไปแล้วโดยไม่มีศพสมบูรณ์

การตกลงมาจากที่สูงสู่เหวลึกไร้ก้นบึ้งนั้น หม่อยี่เคยคิดว่าหากเป็นเขาเองที่ตกลงไป เขาก็จะยังคงพบว่าการฝึกฝนของเขาเป็นความท้าทายในการเอาชีวิตรอด ไม่ต้องพูดถึงผู้ฝึกฝนจากอาณาจักรแรก…

อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าที่จะกระตุ้นหลี่ม่ออิงเลยในขณะนี้

แต่อนิจจา หลี่ม่ออิงกลับพูดออกมาเพียงสองคำอย่างเย็นชา: “ปล่อยไป”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกดดันและถึงแม้จะไม่ดังแต่ก็ทำให้แก้วหูสะเทือน

จู่ๆ โม่ยี่ก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างแรงและคุกเข่าลงเพื่อป้องกันหลี่โม่อิง เขาเกือบจะคว้าต้นขาของหลี่โม่อิงไว้ได้แล้ว

“ท่านอาจารย์ ถ้าท่านต้องการช่วยชีวิตผู้คน ท่านยังต้องมีแผนที่เป็นรูปธรรมก่อน พื้นที่นี้อยู่ใกล้กับเขตหวงห้ามมาก เราไม่ทราบว่าสัตว์วิเศษตัวใดแอบซ่อนอยู่ด้านล่างหรืออยู่ในระดับใด มันอันตรายอย่างยิ่ง และท่านเป็นกระดูกสันหลังที่สำคัญและล้ำค่าของนิกายของเรา! ท่านกล้าเสี่ยงเช่นนี้ได้อย่างไร…”

“อ๊าา”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลี่ม่ออิงก็ได้โบกแขนเสื้อของเขา

ด้วยพลังชี่อันลึกซึ้งของเขา โม่ยี่ไม่สามารถคุกเข่าอีกต่อไปและถูกกวาดไปด้านข้าง

เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก่อนที่เขาจะทรงตัวได้อีกครั้ง หลี่ม่ออิงได้กระโดดลงไปในเหว!

“โอ้โห พี่ชาย!”

“ผู้เชี่ยวชาญ!”

ทุกคนร้องตะโกนด้วยความทุกข์ทรมานขณะที่พวกเขาวิ่งไปที่ขอบหน้าผาและมองลงไป

เสื้อคลุมสีดำของหลี่มอยอิงดูเหมือนจะผสานเข้ากับเหวอันมืดมิด และหลังจากนั้นไม่นาน ก็มองไม่เห็นร่างของเขาอีกต่อไป