ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 406

ตอนที่ 406: หลี่ม่ออิง เจ้าโง่เขลา!

นักแปล: Misty Cloud Translations บรรณาธิการ: Misty Cloud Translations

ดวงตาของหวงเยว่หลี่กลายเป็นสีแดงอีกครั้ง

หลี่ม่ออิงได้รับบาดเจ็บสาหัส และสิ่งแรกที่อยู่ในใจของเขาคือการถามเธอว่าเธอได้รับบาดเจ็บหรือไม่!

ผู้ชายคนนี้…..จริงๆแล้ว…

เธอปิดปากหลี่มั่วอิงและบอกเขาว่า “คุณ… คุณควรหยุดพูดได้แล้ว ออกไปข้างนอกกันเถอะ ฉันจะสนับสนุนคุณเอง!”

เนื่องจากสถานการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลี่ม่ออิงจึงได้ใช้ทักษะสายฟ้าอันน่าเกรงขามของเขา

ทักษะการโจมตีของทักษะแสงนั้นจัดอยู่ในอันดับหนึ่งในแง่ของอันดับพลัง เนื่องจากทักษะที่น่าเกรงขามดังกล่าวถูกใช้ในพื้นที่เล็กๆ จึงทำให้เกิดรอยแตกร้าวลึกบนยอดถ้ำที่อยู่อาศัย

มีป้ายบอกทางว่าถ้ำแห่งนี้อาจถล่มลงมาได้ทุกเมื่อ หินก้อนเล็ก ๆ ตกลงมาทับหัว และรอยร้าวเล็ก ๆ ยาว ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นตามผนังถ้ำ

หวงเยว่หลี่รู้ว่าถ้ำแห่งนี้คงไม่อาจอยู่ได้เกินเวลาที่จะชงชาสักถ้วย และเนื่องจากเห็นได้ชัดว่าหลี่มั่วอิงไม่สามารถเคลื่อนไหวอะไรสำคัญๆ ได้ด้วยตัวเอง เธอจึงเสนอการสนับสนุนเพื่อนำเขาออกจากที่อยู่อาศัยในถ้ำแห่งนี้

มิฉะนั้นทั้งสองก็คงต้องถูกฝังทั้งเป็น

เธอจับเอวและหลังของเขาไว้แน่น และปล่อยให้เขาพิงร่างกายที่เล็กของเธอไว้ทั้งหมด ในเสี้ยววินาที ร่างอันแข็งแกร่งของเขาเกือบจะทับเธอจนแหลกสลาย

นางรีบริเริ่มพลังงานล้ำลึกของนางและพยุงเขาขึ้น

“ไปเถอะ ไปกันเร็วๆ หน่อย!” หวงเยว่หลี่รัดตัวเขาและเดินออกไปอย่างลำบาก

แต่ไม่ว่าเธอจะใช้พลังงานไปมากเพียงใด เท้าของเขาก็ดูเหมือนถูกตอกติดกับพื้น ไม่สามารถขยับเขาได้เลย

“คุณ… หลี่ม่ออิง คุณตื่นแล้วหรือยัง?”

“ฮึมม์…” เขากล่าวตอบเบาๆ ขณะเอาศีรษะพิงไหล่ของหวงเยว่หลี่

“จงอดทนและร่วมมือกับฉันเพื่อนำคุณออกจากถ้ำแห่งนี้ ถ้ำแห่งนี้จะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ! ฉันไม่มีแรงจะลากคุณออกไปจริงๆ…”

“เอ่อ….” หลี่ม่ออิงตอบเธอ

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะทุ่มพลังลงไปแล้วก็ตาม เธอก็ยังไม่สามารถขยับเขาได้

“ห๊ะ…เป็นอะไรไปวะ ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วเหรอ”

หวงเยว่หลี่รู้สึกหงุดหงิดที่หลี่มั่วหยิงไม่อยากขยับเลย แม้ว่าจะเป็นคนที่หมดสติ น้ำหนักรวมก็ไม่น่าจะเกิน 100 กิโลกรัม เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลใดเลยที่เธอจะไม่สามารถขยับเขาได้

ยิ่งกว่านั้น นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาเอาแต่ใจ!

หลี่ม่ออิงอ้าปากค้างและกระซิบที่หูของเธอ “แกนสัตว์วิเศษ…”

หวงเยว่หลี่ไม่ได้ยินชัดเจน “คุณพูดอะไร?”

“ส.. ระดับที่เจ็ด.. ธาตุไฟ… สัตว์ร้ายปีศาจ… แก่นสัตว์เวทย์…”

หวงเยว่หลี่ไม่เชื่อหูตัวเอง!

แกนสัตว์เวทย์ธาตุไฟระดับที่เจ็ด!

หลี่ม่ออิงยังคงจำได้!!

สิ่งของนั้นอยู่ในรายการที่เธอให้หลี่มั่วอิงก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในป่าจันทร์มืด!

“ตอนนี้คุณยังคิดถึงแกนสัตว์วิเศษอยู่เหรอ ห้องกำลังจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ และอาการบาดเจ็บของคุณ… เรารอไม่ไหวแล้ว! ไปกันเถอะ!”

หลี่ม่ออิงยืนกรานว่า “ไป… เอา… แกนสัตว์… วิเศษกลับมา…”

“ฉันจะไม่ไป!”

“…ไปเอากลับมา….”

เขาฟังดูเหมือนกำลังจะหมดความอดทน แต่กลับดื้อรั้นมาก หวงเยว่หลี่ถึงกับหมดปัญญา

เธอกัดฟันเพื่อสนองความต้องการของเขาเท่านั้น

โชคดีที่ศพของเสือดาวเพลิงเมฆาไหลอยู่ใกล้เท้าของเธอ และถูกเผาจนกรอบแล้ว ผิวหนังที่ถูกไฟไหม้ได้โค้งงอขึ้นไป

หวงเยว่หลี่คุกเข่าลงข้างๆ มัน หยิบมีดสั้นของเธอออกมา กรีดแผลเล็กๆ และได้แกนสัตว์วิเศษมาอย่างง่ายดาย

ใบหน้าของหลี่มั่วอิงเผยรอยยิ้มซีดเซียวและอ่อนแอ

“ฉันได้ทำ… ทุกอย่าง… ที่ฉันสัญญา… คุณ… ก็ต้อง… ทำสิ่งที่คุณ… สัญญากับฉัน… เช่นกัน โอเค? หืม?”

“โอเค หัวของคุณ! หลี่มอยอิง เจ้าโง่เขลา!” หวงเยว่หลี่หายใจไม่ออกเพราะอารมณ์