ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 412

ตอนที่ 412: เลิกคิดเรื่องนั้นซะ

นักแปล: Misty Cloud Translations บรรณาธิการ: Misty Cloud Translations

“ลิเอ๋อร์….นี่คือ…ยาของฉัน….ถึงแม้ฉันจะไม่ได้….กินมัน…..ก็ตาม….เธอต้อง….คืนมันกลับไป…”

หวงเยว่หลี่ยืนนิ่งอยู่

ใช่แล้ว เม็ดยานั้นเป็นของเขา และมันเป็นเม็ดยาขั้นสูงระดับ 6 ซึ่งมีมูลค่าเป็นเงินจำนวนมาก มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอจะคว้ามันไป

แต่ชายคนนี้คงไม่ฟังเธอแน่ ถ้ายาตกไปอยู่ในมือเขา เธอรับรองว่าเขาจะกลืนมันทันที!

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน แต่ทันใดนั้น เธอก็พบข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผลอย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณไม่ได้บอกว่าคุณขายตัวให้ฉันเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็เป็นนายหญิงของคุณ! ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของคุณควรจะเป็นของฉันโดยชอบธรรม และไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นรวมถึงขวดยาเม็ดถ่ายเลือดแมงป่องแดงขวดนี้ด้วย!”

หลี่ม่ออิงไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะพูดเช่นนั้น และเขาตกตะลึงมาก

หวงเยว่หลี่หันไปมองเขาอย่างมีความสุขและเก็บขวดนั้นไว้อย่างซื่อสัตย์

หลี่ม่ออิงไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

สิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้รู้ไหมว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?

ก่อนหน้านี้นางตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมรับเขา แต่กลับมอบดาบแสงอเมทิสต์เป็นของขวัญให้แทน! แล้วตอนนี้ล่ะ? ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ใครๆ อาจคาดหวัง นางกลับกล้าที่จะพูดอะไร?

หากเป็นในยามปกติ หลี่ม่ออิงคงไม่ลังเลที่จะเสี่ยงกับเธอ แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่น้อย…..

เขาถอนหายใจอยู่ในใจ เกลียดชังสภาพปัจจุบันของตนเองที่อ่อนแอ!

สวรรค์รู้ดีว่าเขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บร้ายแรงเช่นนี้มานานหลายปีแล้ว และมันต้องเกิดขึ้นในช่วงเวลาแบบนี้!

คิ้วอันสง่างามของหลี่มั่วอิงขมวดเป็นเส้นตรง และสีหน้าของเขาดูซีดลงเล็กน้อยกว่าก่อน

“หลี่เอ๋อร์…..หยุดเล่นตลกได้แล้ว….ให้ยาฉันมาเถอะ ฉัน….ฉันต้องกินมัน…”

“ไม่มีทาง! ฉันจะไม่ยอมให้คุณกินยานี้เด็ดขาด! ฟังฉันแล้วนอนลงอย่างเงียบๆ! หายใจเข้าลึกๆ และพักฟื้นให้หายดี ถึงแม้ว่าวิธีนี้จะช้า แต่ก็สามารถช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บภายในได้ ซึ่งดีกว่าการที่คุณกินยาแบบไม่เลือกวิธีมาก!”

“ลีเอ๋อร์….”

หวงเยว่หลี่หันตัวกลับ โดยทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลย

“โปรดฟังฉัน…”

เธอยังคงไม่สนใจเขาต่อไป

หลี่ม่ออิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะพูดต่อไป

“ได้โปรดหยุดเล่นตลกเถอะ… ฉันต้องรีบ… ต้องรีบกลับภายในวันที่ 15 มีนาคม…”

“รีบกลับเหรอ? กลับไปไหน” หวงเยว่หลี่อดไม่ได้ที่จะถามเขา

“นิกายของฉัน…..”

“นิกายของคุณ!” หวงเยว่หลี่แย้ง “ไม่! เป็นไปไม่ได้! ด้วยสภาพของคุณในตอนนี้ คุณตั้งใจจะรีบกลับไปที่นิกายของคุณงั้นเหรอ? และภายในหนึ่งวัน มันเป็นไปไม่ได้เลย เข้าใจไหม?”

“อย่างน้อย…ก็อยู่ที่นี่ไม่ได้…ต้องหา….โม่ยี่…”

“งั้นเราจะรอเขาที่นี่นะ! ต้องมีทางที่เราจะติดต่อเขาได้แน่ๆ!”

“กว่าเขาจะรีบมาที่นี่ก็คงไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว… ความเร็วของฉันเร็วกว่ามาก… ฉันต้อง….ตามหาเขาให้เจอ…..”

“นั่นไม่ตลกเลย ไม่ก็คือไม่ เลิกคิดแบบนั้นซะ!”

หวงเยว่หลี่แทบจะคลั่งแล้ว!

เธอไม่เคยเจอผู้ชายที่ดื้อรั้นเหมือนลามาก่อน เขาเคยสนใจสภาพร่างกายของตัวเองบ้างไหม

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องไหนล่ะที่สำคัญถึงขนาดที่เขาต้องรีบกลับภายในวันเดียวกัน แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โต มันจะสำคัญกว่าสภาพร่างกายของเขาเองได้อย่างไร

หวงเยว่หลี่ตั้งสติและตั้งใจว่าจะไม่มอบขวดยาให้เขา

“เอาล่ะ…” ในที่สุดหลี่ม่ออิงก็ยอม

“นั่นมันเหมือนมันมากกว่า!”

“ลีเอ๋อร์…”

เมื่อได้ยินหลี่ม่ออิงเรียกเธอ เธอก็หันกลับไป

ตอนนี้เขากลายเป็นฝ่ายได้รับบาดเจ็บแล้ว ตราบใดที่เขาไม่ดื้อดึงที่จะกินยาแบบไม่เลือกหน้า เธอยังสามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอหันกลับมา พลังอันใหญ่โตก็ถูกปล่อยออกมา ทำให้เธอเสียการทรงตัว