ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 424

ตอนที่ 424: แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอคือสาวน้อย

นักแปล: Misty Cloud Translations บรรณาธิการ: Misty Cloud Translations

ทหารอ้วนคนนี้ทำให้ตนเองเสื่อมเกียรติและเรียกเสียงหัวเราะจากทหารคนอื่นๆ

ในขณะนี้ เขาไม่สนใจแหวนมิติของหลี่ม่ออิงอีกต่อไป

ในขณะเดียวกัน กัปตันที่มีเครายาวก็มองดูท้องฟ้าแล้วบอกกับคนอื่นๆ ว่า “ยังไม่เช้าเกินไป เพราะหญิงสาวได้จ่ายค่าจ้างให้เราแล้ว ดังนั้นตอนนี้คุณถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเราแล้ว มาพักกับเราเถอะ!”

หวงเยว่หลี่แสดงความเห็นว่า “เรามีเต็นท์ของเราแล้ว”

นิ้วของนางชี้ไปที่เต็นท์เล็กๆ ที่ตั้งไว้ครึ่งหนึ่งแล้วตอบว่า “ข้าพเจ้ากับรุ่นพี่จะพักอยู่ในเต็นท์ของตนเอง ไม่ต้องลำบากท่านหรอกพี่น้อง”

กัปตันมีเคราไม่ได้ยืนกรานอีกต่อไป

หวงเยว่หลี่ช่วยเหลือหลี่มั่วอิงและเดินกลับไปยังเต็นท์ของพวกเขา

เธอเพิ่งจะปิดม่านเต็นท์เมื่อทหารอ้วนก็ไม่สามารถอดที่จะบ่นกับกัปตันที่มีเคราได้

“กัปตัน คุณช่างมีน้ำใจเกินไป! ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันบอกให้ไปเอาแหวนมิติของชายคนนั้นมา ทำไมคุณไม่ช่วยฉัน ฉันแค่ล้มลงแล้วคุณก็ปล่อยพวกเขาไปงั้นเหรอ”

ขณะที่กำลังมองดูเต็นท์ของหวงเยว่หลี่ กัปตันที่มีเครายาวก็ได้แตะหนวดของเขาและพูดออกมาช้าๆ

“มีเรื่องเร่งด่วนอะไร? ดูคุณสิ คุณดูเหมือนรอไม่ไหวที่จะกลับชาติมาเกิดใหม่แล้วเหรอ? และที่แย่ไปกว่านั้น คุณลื่นล้มด้วยซ้ำ มันน่าอายพอแล้วเหรอ? คุณไม่เห็นเหรอว่าชายคนนั้นบาดเจ็บสาหัสขนาดไหน? เมื่อชายคนนั้นตาย แหวนมิติจะตกไปอยู่ในมือเราในที่สุดเหรอ?”

“นั่น…นั่นก็ถูกต้องเหมือนกัน…” ทหารอ้วนเถียง “แต่ทำไมเราต้องรอด้วยล่ะ คุณสุภาพกับสาวน้อยคนนั้นจัง ทำไมเราไม่คว้าของของเขาแล้วจัดการกับสาวน้อยคนนั้นล่ะ ยังไงซะ เราก็อยู่ในป่าลึก ใครจะรู้ล่ะ”

กัปตันผู้มีเครายาวถอนหายใจยาว พร้อมกับมองด้วยความน้อยใจที่ไม่สามารถบรรลุความคาดหวังของตนได้ และยังรู้สึกหงุดหงิดใจกับความใจร้อนของเขาอีกด้วย

“ทำไมเธอถึงไม่มีสมองสักทีหลังจากที่เป็นทหารรับจ้างมาเป็นเวลานาน! เราไม่ได้อยู่ในเมืองแต่ในเขตชั้นในของป่าจันทร์มืด! มีสัตว์วิเศษมากมายอยู่รอบๆ รอให้เราล้มลง ถ้าเราดิ้นรนกับสาวน้อยคนนั้นตอนนี้แล้วเธอเริ่มวิ่งไปรอบๆ พร้อมกรีดร้องและทำให้สัตว์วิเศษที่ทรงพลังตกใจ เราก็จะตกที่นั่งลำบากกันหมด! อะไรสำคัญกว่ากัน คุณไม่รู้หรือไง”

“แต่กัปตัน คุณหมายความว่าเราต้องปกป้องปีศาจน้อยสองตัวนี้และช่วยพวกมันออกจากป่าจันทร์มืดจริงๆ เหรอ ถ้าอย่างนั้นเราจะไม่สูญเสียครั้งใหญ่เหรอ สาวน้อยคนนั้นดูสดชื่น แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอคือสาวน้อยที่แสนบอบบาง *ดีดลิ้น ‘จ๊าก’*…. ถ้าเธอวิ่งหนี ฉันจะโกรธมาก!”

ทหารอ้วนไม่สามารถช่วยแต่รู้สึกถึงความเร่งด่วน

“ทำไมคุณไม่ตายเพราะความโง่เขลาซะล่ะ!”

กัปตันเครายาวไม่อาจหยุดตัวเองจากการระเบิดใส่ทหารอ้วนได้

“ใครบอกว่าจะปกป้องปีศาจสองตัวนี้? เราไม่ได้หลอกล่อพวกมันให้เข้าร่วมกลุ่มของเราได้เหรอ? เมื่อกลางดึกและมันหลับอยู่ เราจะไปมัดและปิดปากมัน แล้ว… เฮ้ เฮ้… เมื่อเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น สาวน้อยคนนั้นก็ทำได้แค่ตามเราไปเท่านั้น ส่วนผู้ชายคนนั้นมันจัดการง่ายกว่าด้วยซ้ำ เนื่องจากเขาเกือบตายไปแล้ว บางทีเขาอาจจะตายระหว่างการเดินทางก็ได้ หรือบางทีเมื่อเราถูกสัตว์วิเศษโจมตี เราก็มีทางเลือกที่จะโยนมันออกไปเพื่อป้องกันเราชั่วคราว!”

ใบหน้าของทหารอ้วนก็แสดงท่าทางรู้แจ้งขึ้นมาทันที

“ผมเข้าใจแล้ว กัปตัน คุณฉลาดมากที่วางแผนล่วงหน้าขนาดนี้ มันเป็นความผิดของผม เป็นความผิดของผม!”

“ดีจังที่คุณรู้ตัวแล้ว!” กัปตันเครายาวถอนหายใจยาว “เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ซะ กลางดึกเมื่อสาวน้อยคนนั้นหลับสนิท เราจะ…..”

ทหารอ้วนรีบพยักหน้า “ครับ ใช่ครับ ใช่ครับ ผมจะฟังการจัดเตรียมของกัปตัน!”