ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 433

ตอนที่ 433: หลี่โม่อิงหายตัวไป

นักแปล: Misty Cloud Translations บรรณาธิการ: Misty Cloud Translations

แม้ว่าหลี่มั่วอิงจะตื่นแล้ว เขาก็ไม่น่าจะเดินได้ แม้ว่าเขาจะเดินได้ไม่กี่ก้าว แต่การจะออกจากเต็นท์นี้เป็นเรื่องยากมาก

ทว่าในเวลานี้กลับไม่พบเห็นเขาอยู่ที่ใดเลยในบริเวณที่สามารถมองเห็นได้จากเต็นท์ภายนอก…..

เขาจะมีความสามารถในการลากร่างที่บาดเจ็บสาหัสของเขาเพียงลำพังและเดินทางเป็นระยะทางไกลในเวลาอันสั้นเช่นนั้นได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะเดินได้ แต่เหตุใดเขาจึงต้องออกจากเขตปลอดภัยในยามค่ำคืน เสี่ยงชีวิตเพื่อเข้าสู่สถานที่รวมตัวที่มืดมิดและอันตรายสำหรับสัตว์วิเศษ?

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะโยนเธอทิ้งและปล่อยเธอไปคนเดียว?

ในกรณีนี้ คำถามก็กลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

หากหลี่ม่ออิงไม่ได้ออกไปเอง แล้วใครล่ะที่พาเขามา?

เธอได้เห็นด้วยตาตนเองว่าสมาชิกทีม Werewolf Mercenaries ทั้งหมดอยู่ที่บริเวณตั้งแคมป์!

หวงเยว่หลี่ขมวดคิ้วและคิดอยู่นานแต่เธอยังคงไม่มีเบาะแสใดๆ

แต่เธอรู้สิ่งหนึ่งคือเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ เธอจำเป็นต้องตามหาหลี่โม่อิง

ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่กลับจากไปในกลางดึก ไม่ว่าเขาจะถูกจับตัวไปหรือถูกทิ้งไว้คนเดียวก็ตาม เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง!

เท่าที่คุณรู้ ตอนนี้เขาอาจอยู่ในสถานการณ์ที่คุกคามชีวิตได้!

ยิ่งหวงเยว่หลี่คิดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น เธออดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไปและวิ่งออกไปในเสี้ยววินาที

อาร์เรย์ที่ทหารรับจ้างหมาป่าได้จัดไว้ตามธรรมชาติไม่สามารถหยุดเธอได้ เธอเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองหลายครั้งและสามารถออกจากขอบเขตของอาร์เรย์ได้อย่างง่ายดาย

เธอสำรวจบริเวณโดยรอบแต่ไม่พบหลี่มั่วอิง และความตกใจและความกังวลของเธอก็เพิ่มมากขึ้น

ไม่ว่าเธอจะมองดูอย่างไรก็ไม่มีเบาะแสใดๆ เลย และเธอไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าหลี่มั่วอิงกำลังมุ่งหน้าไปทางไหน

เธอขมวดคิ้วและหยิบนกฟีนิกซ์ตัวน้อยที่ง่วงนอนออกมาจากแหวนนกฟีนิกซ์แห่งท้องฟ้า

“หวางไฉ ตื่นได้แล้ว!”

ขณะที่ฟีนิกซ์ตัวน้อยกำลังนอนหลับอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเขาอย่างมึนงง และบ่นพึมพำอย่างใจร้อน

“เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งที่เรียกมา? คุณไม่รู้เหรอว่าท่านลอร์ดผู้นี้ยังหลับอยู่? ใครก็ตามที่กล้าปลุกฉัน ท่านลอร์ดผู้นี้จะเผาคุณด้วยไฟฟีนิกซ์แท้!”

“นอนและนอน คุณใช้เวลาทั้งวันไปกับการนอนหรือกินเท่านั้น ชีวิตคุณช่างดีเหลือเกิน!” หวงเยว่หลี่ใช้มือบีบจมูกของฟีนิกซ์ตัวน้อยอย่างกระวนกระวายใจ ทำให้เขาต้องตื่น “เร็วเข้า รีบตื่นได้แล้ว รีบไปทำงานได้แล้ว นอนต่อได้แล้ว!”

การหายใจของฟีนิกซ์ตัวน้อยถูกปิดกั้นจากการบีบของเธอ ทำให้ฟีนิกซ์ต้องลืมตาขึ้นโดยไม่เต็มใจ

เขาถือปากเพลิงฟีนิกซ์แท้ไว้ที่ข้างปากของเขาแต่เมื่อเขาเห็นหวงเยว่หลี่ เขาก็บังคับตัวเองให้กลืนมันกลับเข้าไป

“ปีศาจสาว ไอ้โรคจิต แกกล้าดียังไงมาแอบมองผู้ชายหล่อๆ ที่กำลังนอนหลับอย่างฉัน!”

“เจ้าเป็นผู้ชายประเภทไหน ไอ้เด็กเหม็น! อย่าพูดจาไร้สาระ ช่วยดูให้หน่อยสิ หลี่ม่ออิงไปไหนแล้ว”

“อะไรนะ? ผู้ชายน่ากลัวคนนั้นหายไปไหนแล้ว” ฟีนิกซ์ตัวน้อยจ้องมองด้วยตาโต

หวงเยว่หลี่พยักหน้า “ถูกต้องแล้ว…”

“โอ้ ใช่แล้ว! ยอดเยี่ยมมาก! ในที่สุดฉันก็กำจัดมันได้! ตอนที่มันอยู่ที่นี่ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะออกมาเล่นด้วยซ้ำ มันน่ากลัวเกินไป!” ฟีนิกซ์ตัวน้อยเดินวนเป็นวงกลมอย่างมีความสุขและพูดอย่างตื่นเต้น “ปีศาจสาว อย่าเสียเวลาตามหามันเลย ดีแล้วที่มันจากไป ไม่งั้นมันจะกัดปากคุณอยู่เรื่อย มันคงกำลังทรมานคุณอยู่!”

เมื่อหวงเยว่หลี่ได้ยินดังนั้น มุมริมฝีปากของเธอก็ขยับ

เธอสงสัยว่าหลี่ม่ออิงมีสายเลือดพิเศษอะไร ฟีนิกซ์ตัวน้อยมักจะถูกเขาข่มเหงอยู่เสมอ ฟีนิกซ์ตัวน้อยจะเครียดเป็นพิเศษทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบเขาเลย