ช่างทำอาวุธอัศจรรย์มาก - บทที่ 448

บทที่ 448: หมอศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่ง หลิว บูหยาน

นักแปล: Misty Cloud Translations บรรณาธิการ: Misty Cloud Translations

หากเป็นสถานการณ์อื่น Huang Yueli คงจะเบือนหน้าหนีเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวอย่างแน่นอน

แม้แต่เธอเองก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโรคที่หายากเช่นนี้เลย มันจะเป็นสิ่งที่หมออี้และคนอื่นๆ สร้างขึ้นขึ้นมาได้หรือเปล่า?

แต่ในวันนี้ เธอได้เห็นอาการของหลี่มั่วอิงที่แสดงออกมาด้วยตาของเธอเอง พลังที่เพิ่มขึ้น การเปลี่ยนแปลงอารมณ์ และการที่เขาฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว

เนื่องจากเธอได้เห็นด้วยตาตนเอง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องปลอม!

หวงเยว่หลี่ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โรคนี้…..ไม่มีใครเคยดูแลมันมาก่อนเลยหรือ หลี่ม่ออิงเป็นคนจากนิกายใหญ่ ไม่ใช่หรือว่าจะมีวิธีรักษาได้?”

“เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่ได้รับการรักษาใดๆ” หลัวจี้หยุนกล่าวต่อ “เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา อาจารย์ได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อเชิญหมอศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งหลิวบูหยานมา

วินิจฉัยพี่ใหญ่แต่ว่า…..”

หวงเยว่หลี่ตกตะลึง “คุณยังเชิญหลิวบูหยานมาได้ด้วยเหรอ?”

หลิว บูหยานเป็นหมอศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งของทวีปสวรรค์ที่ลอยสูง และเป็นปรมาจารย์ยาเม็ดระดับเก้าเพียงคนเดียว เมื่อก่อน เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมู่เฉิงหยิง ดังนั้น หวง เยว่หลี่จึงมีความเกี่ยวพันบางอย่างกับเขา

หลิวบูหยานเป็นคนประหลาดและเข้ากับคนยาก คนส่วนใหญ่ทำได้แค่หวังแต่ไม่เคยได้เขามาเยี่ยมบ้านเลย ไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเก้าหรือเจ้าพ่อ เขาก็ไม่แม้แต่จะสนใจที่จะมองมา

เว้นแต่ว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณคนผู้นั้นหรือคนผู้นั้นเป็นสิ่งที่เขาถือเป็นเพื่อน จึงจะเต็มใจวินิจฉัยได้

ด้วยอายุของหลี่มอยอิงและสถานะของเขาอยู่แค่ระดับ 6 เท่านั้น เขาไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลิวบูหยานใช่ไหม?

ดังนั้นความเต็มใจของเขาในการช่วยวินิจฉัยน่าจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของหลี่มั่วอิงกับนิกายหรือไม่ เธอสงสัยว่าเขาสังกัดนิกายใหญ่ใด

“เฮ้อ การที่สามารถเชิญหมอเทพหลิวได้นั้นถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า ดังนั้นโชคของพี่ใหญ่จึงเป็น

ดีทีเดียว…” หลัวจี้หยุนถอนหายใจอีกครั้ง แต่ไม่ได้ให้คำอธิบายโดยละเอียด

หวงเยว่หลี่ไม่ได้พูดซ้ำเรื่องนี้ เธอสนใจคำถามอื่นมากกว่า “แล้ว….หมอศักดิ์สิทธิ์หลิวมีวิธีรักษาเขาหรือไม่?”

โม่ยี่ส่ายหัวตอบว่า “หมอหลิวใช้เวลาหลายเดือนในการสาบานว่าจะหาสาเหตุของอาการป่วย แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางรักษาเขาได้ เขาทิ้งใบสั่งยาไว้เพียงว่ายานี้อาจช่วยบรรเทาอาการได้ชั่วคราว”

“นั่นยาอะไร” ดวงตาของหวงเยว่หลี่เป็นประกาย “ในเมื่อมียาแล้ว ทำไมคุณไม่เอาออกมาก่อนหน้านี้ล่ะ รีบให้เจ้านายของคุณเอาไปซะ อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย!”

โมยี่และหลัวจี้หยุนสบตากันและทั้งคู่ก็รู้สึกไร้หนทาง

“พี่สะใภ้ เรื่องมีอยู่ว่า มีเม็ดยาทั้งหมดเจ็ดเม็ด และที่สำคัญคือกินยาอย่างเดียวไม่พอ หมอหลิวบอกว่าต้องกินยาเจ็ดเม็ดนี้สองชั่วโมงก่อนที่อาการจะกำเริบ และหลังจากนั้นต้องกินยาครั้งละหนึ่งเม็ดทุกชั่วโมง ไม่เพียงเท่านั้น ยังต้องมีผู้ฝึกหัดระดับห้าอย่างน้อยสี่คนเพื่อช่วยเขาเชื่อมโยงเส้นลมปราณเพื่อเพิ่มผลทางยา”

“ต้องไม่มีการหยุดยาใดๆ ในช่วงเวลานี้ และต้องให้ยาเขาตรงตามเวลาทุกครั้ง”

โม่ยี่กล่าวเสริมว่า “เพราะเหตุนี้เอง อาจารย์จึงต้องการพบพวกเราอย่างเร่งด่วน เพราะถ้าไม่มีพวกเราไม่กี่คน ยาเม็ดนี้ก็คงไร้ประโยชน์หากไม่มีพวกเรา!”

หวงเยว่หลี่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นและคิ้วของเธอก็ขมวดแน่นขึ้น

จากการสนทนาของพวกเขา เธอเข้าใจว่ายาที่หลิวบูหยานสั่งจ่ายยังคงมีประสิทธิภาพอยู่

แต่ควรให้ยาเม็ดแรกแก่หลี่มั่วอิงก่อนที่อาการของเขาจะกำเริบ ตอนนี้พวกเขาพลาดเวลาไปแล้ว ถึงแม้จะให้ยาตอนนี้ก็อาจไม่ได้ผลอีกต่อไป