นักล่าศักดิ์สิทธิ์ - บทที่ 318

ตอนที่ 318 – ลูกสาวหายตัวไป

บทที่ 318: ลูกสาวที่หายตัวไป

[TL: Asuka]

[PR: Ash]

เช่นเดียวกับคนส่วนใหญ่ในโนวิกราด เขาเกิดมาในครอบครัวธรรมดา แม่ของเขาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งแต่อ่อนโยน ในขณะที่พ่อของเขาเป็นลูกเรือที่ทำงานให้กับ One-Eyed Jack มานานหลายทศวรรษ เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในทะเลสเกลลิจ

ท็อดด์แทบไม่ได้เจอพ่อแม่ของเขาเลย แม่ของเขาเป็นคนเลี้ยงดูเขามา แต่ท็อดด์ได้รับความดื้อรั้นมาจากพ่อของเขาเอง เขาไม่พอใจกับชีวิตที่สงบสุข และเขาต้องการสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง

ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งงานและมีลูกสาวตอนอายุ 20 ปีแล้ว แต่ท็อดด์ก็ยังคงออกเดินทางจากโนวิกราดอย่างดื้อรั้นเพื่อแสวงหาความตื่นเต้นเร้าใจในการผจญภัย

เวลาผ่านไปสิบห้าปี เขาท่องไปทั่วดินแดนของอาณาจักรทางเหนือ มุ่งหน้าสู่ความโกลาหลและการทำลายล้าง ท็อดด์เคยช่วยเจ้าชายเฮอวาร์ดปราบกบฏในเอลแลนเดอร์ ครั้งหนึ่ง เขาเคยช่วยกลุ่มชาวนาก่อกบฏต่อต้านโจรที่เอาเปรียบพวกเขา เมื่อพวกเขาอ้างชัยชนะในที่สุด เขาก็ได้รับเลือกเป็นพลเมืองกิตติมศักดิ์ของฮอกตัน

ท็อดด์รอดชีวิตจากการต่อสู้และการต่อสู้แบบประชิดตัวนับร้อยครั้งในช่วงหลายปีที่ยาวนานนี้ และกลายเป็นทหารรับจ้างชั้นยอด เป็นผลให้เขากลายเป็นคนใจร้ายยิ่งกว่าพ่อของเขา เขาไม่เคยกลับบ้านเพื่อพบพ่อแม่หรือครอบครัวแม้แต่ครั้งเดียว

ชายผู้นี้มีอายุสามสิบห้าปีแล้ว ตามคำสั่งของคาแลนธี ท็อดด์จึงรับงานเป็นสายลับในอาเมล หนึ่งปีหลังจากนั้น ท็อดด์ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตแบบนี้เสียที เขารู้สึกเหงา และต้องการกลับไปใช้ชีวิตเรียบง่ายอีกครั้ง

สิบห้าปี สิ่งที่เขาต้องแสดงออกมามีเพียงเงินเท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย เขาไม่เคยสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองได้เลย และจิตวิญญาณของเขากำลังเร่งเร้าให้เขากลับบ้าน เขารู้ว่าถึงเวลาแล้ว

ท็อดด์ละทิ้งทุกสิ่งที่เขาทุ่มเททำงานเพื่อมัน และกลับไปยังดินแดนที่เขาเคยรักและเกลียดชัง—โนวิกราด “ฉันคิดว่าฉันจะมีครอบครัวและงานเลี้ยงรอฉันอยู่” ท็อดด์จ้องไปที่ตะเกียงวิเศษ ดวงตาของเขาพร่ามัว เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

รอยมีอารมณ์ที่ขัดแย้งกันหลังจากได้ยินเรื่องนั้น ในระดับหนึ่ง ชีวิตของท็อดด์ก็คล้ายกับพวกนักเวทมนต์ เขาเป็นคนพเนจรที่ไม่มีเพื่อนนอกจากความตายและการต่อสู้ เขาต้องเรียนรู้ความโหดร้ายของพ่อจากผู้คนทั้งหมด เขามีภรรยาและลูกสาว แต่เขาไม่เคยรักพวกเขาเลย เขาทิ้งแม่ ภรรยา และลูกสาวเพียงเพื่อสนองความกระหายในการผจญภัย พวกเขาอยู่กันตามลำพังมาเป็นเวลาสิบห้าปี นี่มันไร้ความรับผิดชอบชัดๆ

“แต่สิ่งที่ฉันเห็นเมื่อกลับมาคือบ้านที่ว่างเปล่า” เขาก้มหน้าลง แก้มแดงก่ำ ท็อดด์วางมือบนเข่าและเช็ดน้ำตาออกไป “ตายหมดแล้ว”

หัวใจของรอยจมลง

“โอเลน่า แม่ของผมเสียชีวิตด้วยโรคปอดบวมเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ส่วนคอลลีน ภรรยาของผมเสียชีวิตด้วยโรคเดียวกันเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ส่วนแฟรงค์เสียชีวิตจากการดื่มมากเกินไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว”

ท็อดด์หยุดพูด อกของเขาขึ้นลงอย่างหนัก และหายใจแรง

รอยก็เงียบเช่นกัน นั่นคือสาเหตุการเสียชีวิตของคนส่วนใหญ่ในโลกนี้ พวกเขาตายด้วยโรคภัยไข้เจ็บหรืออุบัติเหตุ การมีชีวิตยืนยาวเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ เขาถอนหายใจ “คุณบอกว่าคุณมีลูกสาว เธออยู่ไหน”

“และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องการคุณ รอย” ท็อดด์มีสีหน้าขมขื่น “นี่เป็นเรื่องของครอบครัวเดียวของฉัน เอลซ่าตัวน้อยของฉัน ฉันตามหาเธอมาตั้งแต่ฉันกลับมาที่เมืองนี้”

ท็อดด์สะอื้นไห้ แต่แล้วเขาก็ควบคุมตัวเองได้ “เท่าที่ฉันรู้ เอลซ่าใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่แฟรงค์เสียชีวิต เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยเงินออมของครอบครัวจนกระทั่งเมื่อหกเดือนก่อน เงินออมหมดลง เธอจึงย้ายไปทางใต้ของโนวิกราดและทำงานในร้านดอกไม้ เธออาศัยอยู่ในร้านนั้นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

การค้นพบครั้งนี้ทำให้ทหารรับจ้างผู้เหนื่อยล้ามองเห็นเส้นทางชีวิตอีกเส้นหนึ่ง รอยมองเห็นความปรารถนาและความหวังในดวงตาของเขา “ฉันเดาว่าสิ่งต่างๆ ไม่ได้เป็นไปตามที่คุณคาดหวัง” เขากล่าว

“เมื่อผมไปถึงร้านนั้น เจ้าของร้านบอกว่าเอลซ่าหายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว” เขากล่าวอย่างเย็นชา “เธอออกจากร้านไปในเช้าวันหนึ่งและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”

เขาเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาภายในตัว ท็อดด์ลุกขึ้นและเดินไปเดินมา แต่เขาสามารถตั้งสติได้ “พนักงานค้นหาทุกที่ และทหารไฟนิรันดร์ก็ช่วยด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่มีประโยชน์”

รอยส่ายหัว สาวสวยหายตัวไปในเมืองอย่างโนวิกราดงั้นเหรอ โชคชะตาคงไม่ยิ้มให้เธอหรอก

“การค้นหาแบบสุ่มไม่มีประโยชน์ ดังนั้นฉันจึงไปหาฟรานซิส เบดแลม ชายผู้มีข้อมูลมากที่สุดในเมืองโนวิกราด ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาของเขาในเมืองนี้” ท็อดด์กล่าว “ฉันสัญญาว่าจะให้เหรียญจำนวนมากแก่เขา และเขาก็สัญญาว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยฉันค้นหา”

“ผ่านไปกว่าสองสัปดาห์แล้ว และเบดแลมก็ยังไม่กลับมาพร้อมข่าวคราวใดๆ” ท็อดด์ทรุดตัวลงบนโซฟาและจ้องมองเพดานอีกครั้ง ดวงตาของเขาแทบไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย เขาเริ่มสั่นเทาและหลั่งน้ำตา “พระเจ้า โปรดให้ฉันพบเธอ ฉันจะทำทุกอย่างเพียงเพื่อได้พบเธออีกครั้ง”

รอยมีสีหน้าเคร่งขรึม แม้แต่ราชาแห่งหน่วยข่าวกรองเบดแลมก็ไม่พบอะไรเลยหรือ นี่ไม่ใช่แค่คดีคนหายธรรมดาๆ

“รอย ฉันรู้ว่าพวกนักเวทมนต์มีพลังที่เหลือเชื่อ และการติดตามก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าเธอหาเอลซ่าของฉันเจอ…” เขาเอียงคอและกัดฟัน “ฉันจะให้เงินทั้งหมดที่ฉันได้มาจากงานรับจ้างแก่เธอ และฉันจะให้บ้านหลังนี้แก่เธอด้วย”

เขาไปที่ชั้นสองและกลับลงมาพร้อมมีดทหารแปลกๆ “ถ้าแค่นั้นยังไม่พอ ฉันจะโยนสิ่งนี้ลงไป ฉันได้สิ่งนี้มาหลังจากที่ฉันฆ่าโจร ฉันใช้มันมาหลายปีแล้ว และมันดีกว่าดาบเหล็กส่วนใหญ่มาก”

รอยดึงมีดออกจากฝักหนัง และแสงสีเงินก็พุ่งผ่านอากาศ

ประกายแสงนั้นแทบจะทำให้ตาพร่า ดาบเล่มนี้แตกต่างจากดาบเล่มอื่นๆ ในภาคเหนือ ดาบเล่มนี้เกือบจะตรง และส่วนโค้งของดาบก็อ่อนช้อยกว่าดาบโค้งทั่วไป ขอบดาบเรียบและสว่าง ส่วนปลายดาบโค้งเล็กน้อย ด้ามจับฝังด้วยไพลิน ขณะที่ด้านหลังมีลวดลายสวยงาม

มีดทหารโอฟีร์

ประเภท: ดาบเหล็ก

ส่วนประกอบ: แท่งเหล็กสีดำ แมกมา แร่อุกกาบาต หนัง ไม้สน เนื้อเยื่อมอนสเตอร์ที่บดเป็นผง

ข้อมูลจำเพาะ: น้ำหนัก 4.05 ปอนด์ ด้ามจับวัดได้ 9.4 นิ้ว ใบมีดวัดได้ 36 นิ้ว

คำต่อท้าย:

สัญลักษณ์ที่ได้รับการปรับปรุง: เมื่อติดตั้ง Ofir Military Knife แล้ว Aard, Igni และ Axii จะได้รับการเพิ่มพลังเล็กน้อย

–

รอยเอานิ้วลูบขอบมีดแล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่นิ้ว เกือบจะทำให้เขาบาดเจ็บ “ไม่ใช่อาวุธที่แย่” รอยดูประหลาดใจ เขาเก็บมีดเข้าฝักแล้วส่งให้ท็อดด์

“มันไม่ถูกใจคุณเหรอ?” ท็อดด์ถามด้วยความกังวล

“เก็บไว้เถอะ คุณต้องการเงิน และฉันก็ไม่ต้องการบ้านหลังนี้เหมือนกัน” รอยส่ายหัว เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเงิน “ฉันจะส่งความคิดถึงของแจ็คไปให้พ่อของคุณ แต่เนื่องจากเขาไม่อยู่กับเราแล้ว ฉันคงต้องบอกหลานสาวของเขาว่าแจ็คฝากทักทาย ฉันจะไปหาเอลซ่าให้ฟรี” นี่สำหรับคุณ แจ็ค ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ

“ฉันไม่มีทางขอให้คุณทำแบบนี้ฟรีๆ ได้หรอก!” ท็อดด์รู้สึกดีใจมากแต่ก็รู้สึกสับสนในเวลาเดียวกัน

“ฉันแค่ช่วยเพื่อนคนหนึ่ง ถ้าคุณอยากขอบคุณใครสักคน ก็ขอบคุณแจ็คสิ”

ท็อดด์อยากจะพูดบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เขาจึงมองรอยด้วยความขอบคุณ

รอยพูดตัดบททันที “ท็อดด์ ฉันอยากจะพูดตรงๆ กับคุณนะ ถ้าคุณไม่รังเกียจ เหตุผลที่เอลซ่าหายตัวไปก็เป็นเพราะคุณ ถ้าคุณกลับบ้านเร็วกว่านี้และอยู่กับครอบครัว เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น พ่อแม่และภรรยาของคุณอาจจะยังมีชีวิตอยู่ และเอลซ่าอาจจะยังอยู่ที่นี่”

“ฉันรู้ นี่เป็นบาปที่ฉันต้องแบกรับ ฉันถูกความทะเยอทะยานและความโลภทำให้ตาบอด” ท็อดด์หลั่งน้ำตาและตบตัวเอง เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง “และฉันต้องชดใช้บาปของฉัน โปรดช่วยฉันด้วย รอย!”

หลังจากใช้เวลากว่าทศวรรษครึ่งในการเดินทางไปรอบ ๆ อาณาจักรทางตอนเหนือ ในที่สุดท็อดก็ตระหนักได้ว่าการสร้างชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ นั่นเป็นเพียงจินตนาการที่เขาสร้างขึ้นในวัยเยาว์ สมบัติล้ำค่าที่เขาโหยหาอยู่เคียงข้างเขาเสมอมา นั่นก็คือครอบครัว แต่เขากลับละเลยมัน

เมื่อเขาลืมตาขึ้นและพยายามกลับมาหาครอบครัวอีกครั้ง ครอบครัวของเขาก็หายไปแล้ว ช่างน่าตลก

รอยพูดอย่างเคร่งขรึม “ท็อดด์ ความจริงมักจะน่าผิดหวัง ผลการสืบสวนของฉันอาจไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับคุณ คุณต้องเตรียมตัวให้พร้อม”

ท็อดด์หน้าซีด เขาเข้าใจว่ารอยกำลังพูดอะไรอยู่ แต่เขาไม่อยากหมดหวัง “ฉันรู้ รอย ถ้าเอลซ่าตายจริง ฉันอยากให้เธอหาฆาตกรให้เจอแล้วส่งตัวมาให้ฉัน ฉันอยากจัดการกับพวกมันเอง”

ท็อดด์ก้มหัวต่ำและซ่อนใบหน้าของเขาไว้ในเงาขณะที่เขากำหมัดแน่น